Każdy z sezonów ma swoje mocne strony. Cechy wspólne; świetne aktorstwo, świetna reżyseria, "technikalia" i co najważniejsze; niesztampowe fabuły.

Pierwszy jest prawdziwie minichejski. Śmiem wyrazić tezę, że jednak 95% oglądających kibicuje policji, aby wreszcie się ogarnęła i złapała złoczyńców. O ile patrzenie na perfekcyjnego Malva nie wywołuje irytacji, to Lestera ma się ochotę zanihilować. Tonacja chłodna, miasteczko obskurne, przypominające największe dziury. Warstwa artystyczna; cienka.

Drugi; Przypadek rządzi. Głupie decyzje pociągają za sobą konsekwencje, a my znów mamy komu kibicować; sympatycznej, niezbyt rozgarniętej parce. Pojawia się też pierwsza ofiara systemu i świata rządzonego przez WASP, choć wątek rasizmu mocno rozbudowany nie jest. Kolejna dziura, do której powoli wlewa się ciepły ton. Akcja wolniejsza. Niestety, policjanci nie wzbudzają już takiej sympatii jak w pierwszej części (za bardzo perfekcyjni i za mało ciapowaci?)

Trzeci; Kto już ma dość krwi nareszcie odpocznie. Trupów mało, za to świetne kreacje autorskie. Tak; Varga ze swoimi bon motami plasuje się na pierwszym miejscu wszystkich sezonów, jeśli chodzi o zmysł manipulatorski (wreszcie szwarccharakter niszczący słowem, a nie spluwą). Chyba pierwszy raz nie kibicuję policji w dojściu do prawdy. Przepychanki braci są tak rozbrajające, że aż żal stawiać wyliniałego kuratorka przed oblicze Temidy... Tony są znowu nieco chłodniejsze.

Czwarty; Wizualne arcydzieło w porównaniu z pozostałymi sezonami. Oglądałam z wielką przyjemnością dla samej warstwy artystycznej, feria barw olśniewa. Fabularnie; policja pełni w nim rolę marginalną, można by rzec nie istnieje, nie ma znaczenia. Twórcy puszczają oko do miłośników Gomorry. Tempo jest najwolniejsze i fakt; brakuje mocnych zwrotów akcji, a i trąci przewidywalnością, co dla porównujących wszystkie odcinki z pierwszym sezonem może być nieakceptowalne. Kto jednak szuka czegoś więcej, niż "zwrotów" ten może nawet w sezonie czwartym znaleźć dobrą historię.