Zacznę od tego, że serial bardzo mi się podoba. Ma, jak dla mnie, genialny klimat. Dialogi, mimo że naprawdę czasem
wręcz metafizyczne i wieloznaczne są dla mnie perełką. Ale... no właśnie.

Oglądając uważnie każdy odcinek niestety nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że gdzieś to już widziałam. Oczywiście
mówię o filmach "Czerwony smok", "Milczenie owiec" i "Hannibal". Twórcy serialu nie raz bezpardonowo kopiują niektóre
sceny i wplatają je do serialu. Jak dla mnie jest to troszkę dziwny, intrygujący zabieg, z drugiej strony jednak jakby nie
było czegoś nowego do pokazania widzowi. Już mówię, o co konkretnie chodzi. Ale zacznę od początku.

Na początkiem byłam przychylnie nastawiona do kreacji Hannibala przez Madsa (teraz sypią się na mnie gromy od jego
fanek xD), ale zupełnie nie pasował mi on do mojego wyobrażenia Hannibala. Chodziło o fizjonomię. Nie wiem, być może
zbyt dogłębnie wbił się w moją podświadomość popkulturowy obraz Hannibala jako sir Hopkinsa. Niemniej, po paru
odcinkach okazało się, że Mads daje sobie całkiem dobrze radę, kreując swoją wersję doktora.

Jednakże miałam nadzieję, że serial wypełni lukę pomiędzy "Hannibalem po drugiej stronie maski",a "Czerwonym
smokiem". Niestety, tu się zawiodłam. Rzeczywisty czas w serialu jest tak bardzo przesunięty do przodu, że twórcom w
przyszłości, jeśli naprawdę zamierzają doprowadzić historię do samego końca, bardzo trudno uwiarygodnić i
uargumentować przyczyny takiego, a nie innego postępowania Hannibala. To był pierwszy zawód.

Następny pojawił się wtedy, gdy właśnie zaczęłam dostrzegać to, co już wcześniej było mi znajome z tego większego
ekranu. Pewne sceny, sekwencje, nawiązania do filmów... w pewnym momencie zaczęło być ich naprawdę sporo. Czy Wy
też to zauważyliście?

- Na przykład cała historia z młodą adeptką Crawforda była dla mnie łudząco podobna do historii Clarice. Czy nie było
innego wątku, by jakoś to rozwiązać?
- Kolejną sprawa - scena w operze tudzież sali koncertowej, kiedy to Hannibal przeżywa pięknie wykonaną arię i zaraz
potem rozmawia ze znajomymi, wplatając na koniec dwuznaczne "Who's hungry?". Przypomnę, że w filmie "Hannibal"
mamy podobną scenę, kiedy Hopkins w bardzo zbliżonej scenerii, po rozmowie z Pazzim i jego żoną, slysząc jak ta za
jego plecami mówi do męża, żeby coś zjedli, rzuca żartobliwie i także dwuznacznie: "Why not?".
- Kolejną scena, to scena, gdy Will biegnie za Tobiasem z bronią do piwnicy jego sklepu. Ta scena i także ta sceneria
bardzo kojarzy mi się z filmowym "Milczeniem owiec", gdy Clarice rzuca się w pogoń do piwnicy za Gumbem.
- Dalej - rozmowa Hannibala z Willem o zapadającym się dachu kościoła wprost na wiernych i co wtedy czuje Bóg. To też
juz było. Zarówno w książkach, jak i w filmach.
- Kolejne - aluzje Hannibala, co do wody kolońskiej, którą używa Will. Było - w "Czerwonym smoku", kiedy Graham
przychodzi już do zamkniętego w swej celi Lectera po raz pierwszy. Jest to i w książce i w filmie.
- Cała końcowa scena pierwszego sezonu - tego już chyba nie potrzeba wyjaśniać. Dający po uszach cytat muzyczny z
filmu Hannibal, a obrazowo kalka z "Milczenia owiec", kiedy to Clarice przychodzi z pierwszą wizytą do Hannibala (tylko
oczywiście odwrócone role, zagranie z widzem).

Chyba to tyle, co pamiętam. I właśnie nie wiem, czy rzeczywiście twórcy chcą widzom niekiedy podawać niemal
skalkowane obrazy z filmów, tym samym chcą puszczać do widzów oko, czy tylko ja mam takie wrażenie i łączę tę
obrazy na siłę z filmami. Chciałam się zapytać, co Wy o tym sądzicie?