Zawsze coś się we mnie gotuje, kiedy ktoś wysuwa argument, że nie może się utożsamić z żadnym z bohaterów. Niby w jaki sposób to obniża jakość produkcji? (swoją drogą uwielbiam fakt, że napisałaś/eś "pomimo, że jest to serial", co to za podwójne kinematograficzne standardy i gdzie w definicji serialu znajduje się wymóg utożsamiania z bohaterami?)

W większości produkcji, które oglądam, nie utożsamiam się z nikim, bo oglądanie ich traktuję jako SPOTKANIE z bohaterami, a nie wrzucanie samej siebie w rolę jednego z nich. Jeśli bohaterzy są interesujący to oglądanie ich poczynań też jest ciekawe. Zaryzykowałabym nawet stwierdzenie, że tym ciekawsze, im bardziej się od Ciebie różnią i im więcej robią rzeczy, których Ty nigdy byś w życiu nie zrobił/a.

Zresztą w tym konkretnym serialu takie poczucie wyalienowania tak bardzo pasuje, że świadczy wręcz na plus. Dwójka głównych bohaterów też nie utożsamia się z resztą ludzkości. A to że Ty nie utożsamiasz się z seryjnymi mordercami prawdopodobnie świadczy dobrze o Tobie, a nie źle o serialu.

Serial z perspektywy Alany byłby ciekawy, w końcu ona też przeżyła naprawdę wiele i spowodowało to jej przemianę, ale wtedy byłaby to ZUPEŁNIE inna historia. Bo relację głównych bohaterów tak naprawdę rozumieli tylko głowni bohaterowie (i to też nie zawsze:p).