Drugi sezon „Hannibala” – znacznie lepszy od pogubionej we własnej strukturze serii pierwszej – rozpętał się sceną walki o życie. Jej uczestnikami były postaci, które ponad rok temu nie miały żadnych powodów, by skakać sobie do gardeł. Tak oto zainicjowana została tegoroczna odsłona mało popularnego wśród telewidzów serialu NBC. „Hannibal” zaczął się zaskakująco i taki też pozostał przez trzynaście kolejnych odcinków. Oferta produkcji Bryana Fullera była bardzo bogata, a scenarzyści serialu zagwarantowali zainteresowanym mnóstwa rozrywki. Seria druga, wizualnie wyglądając co najmniej tak oszałamiająco jak poprzedni sezon, skupiła swoją uwagę na sugerowanym szaleństwie Willa Grahama (Hugh Dancy). Opierając się w dużej mierze na psychologicznym zwodzeniu Grahama przez doktora Lectera, serial zyskał wyrazisty i pochłaniający motyw przewodni. Poza osią konstrukcyjną scenariusza zgromadzono kilka bardzo frapujących bocznych wątków; do serialu wprowadzono tak kultowe indywidua świata Thomasa Harrisa jak Margot i Mason Vergerowie (boski duet Katharine Isabelle-Michael Pitt). Hannibal Lecter, bezbłędnie odtworzony przez Madsa Mikkelsena, przerażał nie mniej niż Anthony Hopkins w „Milczeniu owiec”, często w akompaniamencie innych spaczonych antagonistów. Trzymiesięczny maraton pomyślności zakończył finał sezonu, który porównać można tylko do najsłodszego orgazmu. Zresztą podwójnego! Ekipa Fullera odwaliła kawał nadzwyczajnej roboty.

hisnameisdeath . wordpress . com/category/podsumowania-roku (spacje)