... czegoś mi brakuje. Myślę że gdyby nie Spacey to pies z kulawą noga serialem by się nie zainteresował.

Plusy: już powiedziałem - Spacey moim ulubionym aktorem jest. Ciągnie całą akcję lak lokomotywa. Brawa dla twórców za dobór aktorów. Żona Francis idealnie wkomponowała się w zimną i wyrachowaną bizneswoman, Zoe jako młoda gniewna jest młoda i gniewna :-)

Dwa: akcja. Przyznam, iż zapewne połowy typowo amerykańskich zagrań nie łapię, nie odróżniam Sekretarza od Kongresmena :-) Ale to co wychwycę jest rewelacyjne. Zasadniczo akcji jako takiej nie ma, przynajmniej w hollywoodzkim wydaniu, w 7-miu odcinkach pada raptem jeden strzał. Ale wszystkie dialogi, te negocjacje, te intrygi, to planowanie i realizacja planów z chirurgiczną precyzją... aż się zimno robi...

Trzy: najgorsze jest to, że człowiek jest świadomy, że to tak naprawdę działa. Że ktoś mający władzę jest zdolny do wszystkiego w imię osiągnięcia celu. Że życie i kariera to tylko pionek przetargowy - nikomu nie drgnie nawet oko by poświęcić los zasłużonego ochroniarza dla potrzeby wybicia szyby. Że nie jest ważny los 12.000 ludzi, byleby mieć swojego polityka w rządzie. Nie jest ważne że pracujesz dla firmy 40 lat, wystarczy że komuś się nie spodobasz i tracisz wszystko. Straszno.

Cztery: w przeciwieństwie do polskich filmów - dialogi dobre... Bardzo dobre dialogi są :-) Kurcze, aż miło posłuchać gdy odpowiednio sformułowane zdanie z odpowiednią intonacją rozwiązuje w 5 sekund problem, z którym nie radzi sobie sztab innych ludzi. Gdzie sprawa ciągnąca się tygodniami odpowiednio ubrana w słowa rozwiązuje się podczas jednej rozmowy. Gdy trudne i mocno emocjonalne sprawy można - po odłożeniu emocji na bok - załatwić w dwóch zdaniach, ba: w dwóch wyrazach. Fajnie byłoby tak umieć :-)

A teraz minusy:
Raz. Amerykanie Ameryki nie odkrywają :-) Nic nowego nie pokazują. Serial można skrócić do jednego dialogu: "- jesteś kłamcą! - nie, jestem politykiem". To oczywista oczywistość, że gdy sprawa jest wielkiej wagi (dla kogoś czy czegoś) wtedy nie ma sentymentów. Trup polityczny ściele się gęsto i nie jest ważne czy polegnie ktoś dobry czy nie. Jak trzeba kozła ofiarnego to może trafić na każdego. A im bardziej jest się cynicznym i wyprutym z emocji tym lepiej. I tak naprawdę to co widzimy na co dzień w TV to tylko wierzchołek góry lodowej przemielony przez media pod dyktando trzymających za sznurki. Fajne, fajne, ale my to wiemy.

Dwa: niektóre akcje grubymi nićmi szyte. Ja wiem, że długo powtarzane kłamstwo staje się w końcu prawdą, niemniej trudno jest mi uwierzyć gdy jeden polityk z jedną dziennikarką trzęsie całymi mediami. Poza tym zbyt dużo mięczaków jest w polityce. No nie uwierzę, ze facet który zjadł zęby w Kongresie USA daje się podejść jedną rozmową jak dziecko i dziwi się temu strasznie. Potem wieloletni współpracownik zostaje wkręcony w intrygę - i nikt mu nie wierzy, gdy mówi prawdę. Mocno dziecinne.

Trzy: wywodzący się z myśli wyżej. No nie chce mi się wierzyć, że jakaś szara eminencja organizuje akcję na szeroką skalę z dziesiątkami zaangażowanych osób i nikt z oponentów nawet się nie domyśla. Tak jakby stare wygi na szczytach władzy kupowały każdą bajkę jaką zobaczą w TV i straciły instynkt.

Trudno mówić o serialu rzucającym na kolana. Ot, kolejna fajna historyjka ładnie podana i opowiedziana ale świata raczej nie zwojuje.