Świetny, wielowymiarowy pomysł miał ten cały Cavandoli! Jego nieśmiertelna kreskówka to przygody istoty, która jest wybrzuszeniem linii prostej. Bohater przeżywa najabsurdalniejsze perypetie wynikające ze swojego specyficznego statusu i kaprysów własnego twórcy. Bardzo ceni sobie, by w linii nie było przerw, by można było spokojnie iść w lewą stronę, podśpiewując ulubione "palum, palum". Oczywiście nie jest mu to dane...
Ta prosta, konceptualna kreskówka posiada także głębsze znaczenie. Bohater Cavandoliego to typowy Włoch. Zbiera wszystkie stereotypowe cechy mieszkańców Italii. Jest zmienny w nastrojach, krzykliwy, nadekspresyjny i złośliwy. Uwielbia samochody, kobiety i wszelkie drobne przejawy piękna tego świata (kwiatki, zwierzątka). Wychodzi zresztą na tym fatalnie...
Mało tego! Jego stosunek z własnym rysownikiem jest stosunkiem stworzenia do swego Stwórcy. Bohater miewa do Niego najróżniejsze prośby, ale też i ciągłą pretensję, a zaopatrzona w ołówek dłoń Demiurga, spełnia jego życzenia, lub drwi z jego znikomości. Na końcu każdego odcinka bohater eksploduje, kruszy się, zostaje starty, lub wyprostowany do linii, z której powstał...
Jest więc to serial nie tylko humorystyczno-rozrywkowy, ale także filozoficzny i religijny! Żal mi tylko, że (przynajmniej w Polsce) "Linea" jest znany przede wszystkim z reklam Plusa (skądinąd dobrych). Zdecydowanie zasługuje na większą uwagę!