Zanim zacznę obsmarowywać ten miniserial wypowiem się o noweli Kinga, która była podstawą. Nie jestem jej fanem, bo krótko mówiąc, jest bzdurna. Przypomina dziecięcą fantazję na temat pojęcia czasu. Do tego pełno w niej absurdów pokroju: bohaterowie muszą się spieszyć, ale jednak mają chwilę by któreś z nich wygłosiło dłuższą przemowę. Jak na tak chybiony pomysł miało jednak swoje momenty. Film tymczasem jest jeszcze gorszy...

Średni utwór Kinga przemielony przez telewizję lat 90 nie mógł okazać się niczym więcej niż katastrofą. Aktorstwo jest na miernym poziomie, co zobaczymy już w pierwszych minutach gdy David Morse przyjmuje z obojętnością informację o śmierci żony. Z całej obsady tylko Dean Stockwell zdaje się grać na poziomie, ale niezbyt mu wychodzi, bo napisano mu mega-słabe dialogi. Listę wad uzupełnia mierny poziom realizacyjny (nie ma tu żadnego poczucia jakoby akcja toczyła się w samolocie, bo większość turbulencji uzyskano dzięki przechylającej się lub roztrzęsionej kamerze).

Wszystko co było słabe w oryginale tutaj uwypuklono. O ile jeszcze w książce ujdzie 10 bohaterów, którzy na ogół znajdują się razem w jednym miejscu, o tyle na taśmie wygląda to jak jasełka w podstawówce: każdy stoi w kadrze i gdy trzeba duka swoją kwestię. Do tego wyraźnie widać jak czarno-białe są postaci. Mamy tutaj wyraźny podział na "tego złego" i porządnych obywateli, którzy kiedyś pobłądzili, ale teraz żałują. Widz może poddać ich postępowanie wątpliwościom, ale Tom Holland woli zasugerować kto jest kim i jak trzeba na niego patrzeć, rezygnując z jakiejkolwiek głębi bohaterów.

Niestety nie jest to dzieło, które bym rekomendował komukolwiek.

SPOILER:
Zawsze mnie bawi motyw niewidomej dziewczynki, która niby jest taka niewinna i moralna, a przez cały czas ratuje czarny charakter przed śmiercią tylko po to by później zgotować mu okrutny koniec w męczarniach.