Serial na pierwszy rzut oka wydaje się dość naiwny, banalny. Polityka i stosunki władzy podane na talerzu, żeby nawet najtępszy widz zrozumiał. Serial źle napisany, źle wyreżyserowany, a przecież Sorrentino nakręcił trzy fantastyczne filmy rozrywkowe. Możliwe, że zgodnie z moją intuicją Paolo jest po prostu pięknym, włoskim chłopcem, który nie powinien zaprzątać sobie ślicznej główki polityką oraz innymi poważnymi tematami, a zamiast tego skupić na tym, co robi najlepiej. Jak obejrzę „Boskiego”, to będę wiedział.
Można jednak tak zinterpretować tę historię, żeby trzymała się kupy. Oto nowy Konrad Wallenrod dochodzi do najwyższego stanowiska w Kościele, by zniszczyć tę instytucję. Wierzymy zatem, że w wyśnionej, liberalnej pierwszej homilii papież mówił to, co naprawdę chciałby powiedzieć, jednak zamiast ogłaszać to i zostać pokonanym przez konserwatywnych wiernych oraz instytucje Kościoła, postanawia iść w drugą stronę – rozwijać kościelne nadużycia, np. wobec mniejszości seksualnych, dociskać konserwatywną śrubę tak, by skompromitowana instytucja utraciła wpływy na świecie. Belardo (papież) twierdzi też nieraz, że wraz z najbliższym przyjacielem z katolickiego sierocińca przeszli w życiu przez każde możliwe cierpienie. Możliwe więc, że za młodu byli nadużywani w katolickich instytucjach, co trochę (choć wciąż niewystarczająco) tłumaczyłoby głupawą obsesję papieża na punkcie swoich rodziców.
W trakcie dzieła zniszczenia determinacja stopniowo jednak umiera. Zniszczenie Kościoła jako jego przywódca wymaga regularnego podejmowania złych decyzji, jednak widząc cierpienie skrzywdzonych przez siebie jednostek Belardo traci rezon i powoli zaczyna odpuszczać. Na koniec serii widzimy, że jego dzieło zniszczenia, mające przecież uratować miliony ludzi, zostało zupełnie zatrzymane – Kościół odzyskuje wpływy, papież stał się bardzo popularny, strony się do siebie dopasowały. Miliony w oddali zostały poświęcone na rzecz bliskich jednostek. Okrzepnięcie, dorośnięcie papieża obserwowane przez innych tak naprawdę jest jedną z bardziej dojmujących serialowych klęsk, tym większą, że przecież liczne ultrakonserwatywne nadużycia, których Kościół pod jego przywództwem się dopuszczał, teraz, skoro Kościół jednak nie upadnie, będą funkcjonowały latami.
Nie mamy tu do czynienia z dramatem o szukaniu drogi w życiu, ale o klęsce woli w obliczu życia.