Z taką różnicą, że Legion był dynamiczny, kreatywny, zwariowany i kipiący energią. Maniac jest taki powolny, tak przeciągnięty i tak wymęczony, że aż przykro się robi. Gdyby nie nazwiska w obsadzie po pierwszym odcinku na bank bym odpuścił. Tempo tego serialu jest godne dziewięćdziesięciolatka z arytmią.

A Jonah Hill jest non stop taki smutny i osowiały, że aż chce się go zabrać do Maca i postawić mu zestaw powiększony, z dodatkowym cheesburgerem oczywiście.

Wizualia mogą kojarzyć się z "Legionem", ale faktycznie tempo i klimat są jednak inne. Również brakuje mi nieco dynamizmu, więc po3 odcinkach potrzebowałem przerwy. Przy "Legionie" mimo momentami absurdalnej fabuły (sezon 2) trudniej było się oderwać od ekranu. Serial wydaje się bardzo kontemplacyjny, bo faktycznie to, co działo się w tcyh odcinkach można streścić w jednym zdaniu. Hill jest tak przekonywujący, że aż męczący;)

Racja. Ta ślamazarność zauważalna od pierwszego momentu.

za bardzo trywializujesz Roy

Absolutnie nie. Zobacz, jaki Jonah Hill był wesoły, gdy był gruby - mega zabawny, szczęśliwy koleś. To jest dopiero prawda - zamiast tej całej psychoterapii trzeba go było wziąć na dobry obiad do Maca i od razu by mu się buzia uśmiechnęła. Ja tak też kiedyś poszedłem i też byłem szczęśliwszy.

a nie przyszlo koledze do glowy ze specjalnie tak zmarniał do tej roli - dzieki temu faktycznie wyglada na osobe z problemami, zamiast kreowac emploi pociesznego grubaska jak wczesniej. Na pocieszenie powiem ze widzialem ostatnio aktualne zdjecia aktora i nabral juz z powrotem troszke ciala dzieki czemu nie wyglada tak smutno i depresyjnie jak w Maniac ;)

To,ze tempo nie jest zabójcze to wcale nie jest minus produkcji. Ogląda sie fantastycznie i zamiast głupich scen jest tu sporo miejsca na wczute w zajebisty klimat. Im mniej wybuchów i wolniejsze tempo tym lepiej dla tego rodzaju produkcji. To czego nienawidzę w nowym kinie to zapieprzanie od sceny do sceny bo jakis grubas z popcornem inaczej wyjdzie z kina smutny bo się wynudzil. Jak nudzi kogos piękno to , no cóż. Przykro

Póki, co bardzo mi się podoba. Jestem na trzecim odcinku. Jeżeli powolniaki mają sens i jakąś intrygującą fabułę jak np. filmy skandynawskie to po prostu uwielbiam je. Na razie jest bardzo dobrze.

Ja tam wciągnąłem serial na dwa razy bo znajomemu nie przypadł do gustu, gdyby nie on to bym obejrzał na raz. Przeciągnięty, ale niesamowicie mnie pochłonął. Podobały mi się absurdy tego świata, i snów. Przez to sny naprawdę sprawiały wrażenie snów, bo zawierały dziwne, niepasujące elementy totalnie ignorowane przez głównych bohaterów. Zazwyczaj zdajemy sobie sprawę, że coś było głupie dopiero po przebudzeniu. Ogółem klimat bardzo mi odpowiadał.