Nic tak mnie z życiu nie irytuje, jak hipokryzja. A w tym serialu aż wylewała się z każdej strony, szczególnie w drugim sezonie (którego nie byłam w stanie dokończyć, właśnie przez tę hipokryzję).
Praktycznie każdy w tej rodzinie miał tajemnice i kłamał. Ojciec miał kochankę, syn udawał dziewczynę, córka ukrywała w sobie ból i wyrzuty sumienia w związku z wypadkiem kolegi. Ale to na matce skupiła się cała nienawiść, odrzucenie, potępienie. A w czym jej kłamstwa były gorsze od kłamstw jej męża czy dzieci? Obiektywnie w niczym.
I może o to chodziło w serialu, nie wiem, bo nie dokończyłam, za bardzo irytowała mnie hipokryzja bohaterów. Jeśli było na to jakieś logiczne wytłumaczenie, dlaczego serial poszedł w tym kierunku, to chętnie poczytam.
Pierwszy sezon mi się podobał, ciekawa psychologia kłamstwa, skąd się bierze i do czego może prowadzić. I tak powinien ten serial zostać poprowadzony. Ale w momencie, gdy cała rodzina odwróciła się od głównej bohaterki, choć sami mieli wiele za uszami (szczególnie mąż), poczułam jedynie zniesmaczenie i w każdej kolejnej scenie się to pogłębiało.
Generalnie serial wydawał się ciekawy, bo niekonwencjonalny, inny, otwarty. Ale albo coś poszło nie tak, albo autorzy wyznają bardzo wybiórcze i nierówne wartości.