Przez cały seans czułam się tak, jakbym odkrywała tę tajemnicę razem z głównymi bohaterami. Powoli, bez narzucania szybkiego tempa, sztucznego podkręcania emocji wybuchami i pościgami. Twórcom udało się wykreować świat, który mimo mankamentów, niezwykle sprzyja wczuciu się w tę historię. Począwszy od obsady, bo duet Simmons-Spacek wygląda na ekranie tak, jakby faktycznie spędził ze sobą lata życia, wzloty i upadki, przez ciepłe barwy, miękkie światło, piękne kosmiczne kadry, aż po samą kreację relacji starszego małżeństwa.

Postacie nie są jednowymiarowe. Poznajemy je i żegnamy się z nimi, gdy są w zupełnie innym miejscu, z innym podejściem. Zresztą bardzo dużo się wydarzyło od momentu przybycia "tego obcego", gdy Irene i Franklin powoli zaczęli się od siebie oddalać. Pojawiła się zazdrość, że jego żona, przy której trwał w najgorszych momentach, odzyskuje radość życia nie dzięki niemu, a jakiemuś chłopakowi, który ma nie wiadomo, jakie zamiary. Ba, sam kontrast między nią, która wraz z upływem czasu ma coraz więcej energii, jeździ samochodem, odkłada wózek, a nim coraz bardziej wycofanym, burkliwym, niepotrzebnym.

Jednocześnie twórcy nie dają nam zapomnieć o tym, że to wciąż jest serial na fundamentach sci-fi. Tu Byron coraz bardziej kombinuje, po chwili pojawia się tajemnicza kula i jej dziwne właściwości, jeszcze za moment dowiadujemy się więcej na temat tego, jak funkcjonuje portal. A to wszystko w odpowiednim momencie. Twórcom bardzo dobrze udało się wyważyć dynamikę – skoki nie są gwałtowne, przejścia między tematami płynne, wynikają z siebie.

A w tym wszystkim znalazło się miejsce dla Adamczyka, który jakoś nie odstaje od innych. Odgrywa ważną rolę w historii, jest chłodny, brutalny, kreowany na totalne przeciwieństwo ciepła, jakie bije od Yorków. I takiej przeciwwagi ten serial potrzebuje, żeby nie popaść w cukierkowość, której można było się obawiać po zwiastunach.

Więcej opowiadam w recenzji: https://youtu.be/QWJrrOsUgqE