Scena gdy Camille automatycznie zdejmuje buty, by wejść na podłogę matki. Ta scena uderzyła we mnie z potężną siłą,bo sama mam taką wyuczoną schizę z dzieciństwa. W domu rodzinnym musiałam chodzić zawsze na palcach, z pewnego nieprzyjemnego powodu. I nawet dziś, kiedy mam prawie 30 lat i już nie muszę tego robić, mam to tak wryte w świadomość, powiedziałabym "wtresowane" przez rodzica, że kiedy wracam do tego domu, to automatycznie zaczynam stąpać na palcach. Ta dziwna bezwarunkowa czynność wiąże się u mnie z wieloma negatywnymi wspomnieniami. Dlatego ta scena jest mi niewyobrażalnie bliska i wbiła mnie w fotel.

Zastanawiałam się czy ktoś też miał coś takiego. Czy patrząc na tę scenę też przypoomniał sobie jakieś ch**owe nawyki wtresowane mu za dzieciaka do głowy. Czy tylko u mnie, ta scena spowodowała takie poczucie zrozumienia dla bohaterki.