Właśnie w przeciwieństwie do ludzi, którzy piszą, że pierwszy odcinek był dla nich zbyt szokujący, dla mnie był bardzo ciekawy i sądziłam, że cały serial będzie utrzymany w podobnym stylu. Niestety, jakoś nie do końca mogłam wejść w klimat i momentami był dla mnie nużący.

Po pierwszym odcinku okazało się, że uzależnieni od narkotyków to zwykli złamani, rozbici ludzie, a narkotykowy "odlot" to ucieczka przed samym sobą... Smutna rzeczywistość zamiast fałszywego blichtru dla nastolatków.

Kolejne odcinki były dla ciebie nudne, bo brakowało im dynamiki, o którą ci chodziło. Patrząc na listę kilku twoich ulubionych filmów można wywnioskować, że ten serial zwyczajnie nie był dla ciebie. To o czym piszesz jest według mnie przejawem typowego problemu współczesnego odbiorcy polegającego na tym, że szybko się nudzi. Nudzi się prawie wszystkim, co nie jest wystarczająco dynamiczne, łatwe w odbiorze, i intensywne, nie dostrzegając wartości w innych formach wyrazu (mam na myśli nie tylko sztukę filmową). Jeśli chodzi natomiast o "typowe stereotypy powielane wszędzie", to nie mam pojęcia o co ci chodzi. Wszędzie omawia się problem sadystycznych ojców pastwiących się nad swoimi dziećmi psychicznie i fizycznie? Nie sądzę.

Jeżeli problemem serialu jest odbiorca to znaczy, że serial ma problem, a nie odbiorca ;)

Nieprawda. Na całe szczęście nie każdy serial czy film jest realizowany w taki sposób, by trafić do jak największej liczby odbiorców, zaspokoić wymagania niemal każdego widza. Tu "problemem" nie jest ani odbiorca, ani twórca. Po prostu serial jest kierowany do pewnej niszy. Według mnie jest bardzo, bardzo dobry i jak widać, wiele osób podziela moją opinię. PS Widzisz... oceniony przez ciebie na "dziesiątkę" film "Zielona Mila" jest według mnie całkiem fajny, ale przy tym ckliwy na pewno nie jest to jakieś wielce wyrafinowane kino. Nie powiem jednak, że w tym przypadku to film "ma problem", bo tak nie jest. Osiągnął sukces w mainstreamie, więc wszystko jest OK. Pomyśl o tym w ten sposób.

Piszesz o "Zielonej mili", przyznam, że mnie zemdliła ta produkcja, tak samo jak odstraszył pierwszy odcinek "Patrick Merlose", po którym chciałam już sobie darować ten serial, ale coś mnie tknęło, więc sięgnęłam po drugi odcinek i... nie żałuje, dla mnie serial stał się wyjątkowy właśnie dzięki dalszym odcinkom, pierwszego by mogło w ogóle nie być. Tak więc zgadzam się, że nie każdy obraz jest dla każdego.

Przytaknę, współcześnie to tylko popowa muzyka, lasery, światełka i brokat!
Jak uwielbiam Cumberbatch'a, tak on czasem nie potrafi się nie popisywać, dlatego ten pierwszy odcinek był dla mnie trochę zbyt przerysowany, widać w następnych jak ciężko idzie odgrywanie mu nostalgii, bólu, melancholii. Moim zdaniem nie udźwignął tematu gdy własnie pojawiła się problematyka i należałoby pokazać dwie strony jednej persony. Trochę człowiek, który nienawidzi, a trochę, który chce tą nienawiść zostawić za sobą i nauczyć się żyć więc mający jednak jakąś nadzieję. No on odgrywa tą rolę tak poprawnie, ale za serce mnie nie chwyta.