Czerwiec upłynął mi pod hasłem ''Piękna i Bestia'', odgrzebałam filmowe wszystko, co się dało i zakończyłam na tym miniserialu. Szczerze zachęcona euforycznymi recenzjami spodziewałam się czegoś ciekawego i niestety się zawiodłam. Serial przypomina telenowelę z kiepskimi dialogami i drewnianym aktorstwem, zwłaszcza Belli. W wielu momentach w zamierzeniach dramatycznych nie dawałam rady i chichrałam do rozpuku. SPOJLERY Na przykład kiedy książę po raz pierwszy odwiedza odrestaurowaną oranżerię, wpada w szał i demoluje wnętrze - ten ułamek sekundy, gdy po wyrzuceniu kwiatów z gipsowej urny aktor się zawahał, czy nią także rąbnąć o podłogę i w końcu zrezygnował - pewnie za drogi rekwizyt jak na budżet filmu. Albo gdy Bella po raz enty ucieka z zamku. Albo gdy biedaczka niby prawie umiera z powodu tajemniczej gorączki leżąc sobie w łożu księcia z nieskalaną fryzurą i bez kropli potu na twarzy, tudzież chociażby spierzchniętych ust, a natychmiast po przebudzeniu jest pełna werwy i siły do toczenia sporów, jakby to było po poobiedniej drzemce, a nie podobno malignie. Albo to pozyskiwanie owoców/kwiatów z oranżerii do produkcji perfum - jakaś smętna zielona cytryna, może to limonka, ale i tak śmieszne. Tak jak dary lasu. Mnóstwo takich głupotek. Poza tym toksyczny książę narkoman, jak nie absynt to palenie opium. Jeśli nie toksyczny to przynajmniej chory na dwubiegunówkę. Chociaż przyznać muszę, że Alessandro Preziosi wygląda na raczej bystrego faceta i zdecydowanie ma warunki i dobrze poprowadzony, z lepszym scenariuszem, mógł być fajną Bestią. Sama historia śmieszna, czułam, jakby to był sztuczny zlepek pomysłów z cieszących się popularnością filmów kostiumowych - i tak zakład o cnotę z Niebezpiecznych związków, powstrzymanie się od defloracji uległej Belli na wzór De Valmonta i złamanej Madame De Tourvel, pierwsze spotkanie przy kominku - Jane Eyre i pan Rochester, Bella osłaniająca własną piersią księcia przed dosyć śmiesznie groźną zgrają wieśniaków - to Margaret i John Thornton w '' Północ Południe''. Sam książę trochę Upiór z ''Upiora w operze'', czekałam na jakąś wokalizę. I jeszcze kilka innych mało subtelnych kalek. Mocny dysonans, bo z jednej strony prawdziwie toksyczne zachowania, a z drugiej śmieszne, zamaszyste, przerysowane środku wyrazu - to łkanie, teatralne zwalanie rzeczy z biurka lub szarpanie Belli. Polecam, jeśli ktoś ma ochotę się pośmiać. Nie powiem, wciąga i 4 godziny można obejrzeć, aczkolwiek ostatnia godzina to już naprawdę dogorywające dialogi. Taki harlequin z baśniowym tytułem.