Muzycznie może troszkę tak, bo bracia Waglewscy skomponowali muzykę w podobnym, retro-futuro-electro-coś tam stylu. Aczkolwiek jeśli już chcieć do czegoś porównywać, to ja tutaj widzę zdecydowanie więcej inspiracji serialem Fargo, zwłaszcza jego pierwszym i drugim sezonem. Zresztą Kasper Bajon sam powiedział w wywiadzie, że interesuje go "dramedy".

Intrygujący pomysł, piękna scenografia (choć mimo wszystko romantyzująca nieco PRL-owskie dziadostwo) i zerwanie z polskim marazmowym serialowactwem niestety nie zdołały zrekompensować tu braków w doświadczeniu reżyserskim Bajona, który reżyserem nie jest i to widać, słychać i czuć. Zabrakło tego doświadczenia zresztą już na etapie scenariuszowym, bo to wtedy sprawny rzemieślnik potrafiłby w odpowiednim miejscu coś przypiłować, w innym nadmuchać, a jeszcze w innym wyrzucić. W efekcie dostajemy serial, który już w połowie zapomina, po co właściwie powstał.