Serial mi się podobał, nie mogę się jednak pozbyć z myśli tych rażących błędów. Po pierwsze, urywane wątki. Dla przykładu schizofrenia (jak przypuszczam) Emmetta, w jednym z odcinków prześladuję go jego "wirtualny on", w następnym odcinku Emmett jest już z powrotem sobą, a po prześladowcy nie ma nawet śladu. To samo dzieje się z miłością Teda do Michaela, mimo iż jest jeszcze później poruszona ta kwestia, to strasznie płytko jak na taką historię. Ted ma w swojej szafie ołtarzyk poświęcony Michaelowi, jest w nim szaleńczo zakochany, a po jednej rozmowie nagle leczy się ze wszystkich dolegliwości, a nawet jeśli nie, nie daję po sobie zupełnie nic poznać, co jest frustrujące. Każdy wątek powinien mieć początek, środek i koniec, takie jest przynajmniej moje zdanie. Irytuję mnie też ciągła, żałosna postawa Justina, co prawda (na szczęście!) w ostatnim odcinku nareszcie nabiera jaj, niestety przez wszystkie wcześniejsze odcinki jego postać bardziej irytuję niż wzbudza sympatię (a czy sympatia do bohaterów serialu nie jest jedną z najważniejszych rzeczy?), we mnie na przykład jedyną emocję jaką wzbudził to litość. Cóż, to te dwa najbardziej rażące mnie błędy, jeśli chodzi o zalety, zbyt długie do opisania, różnorodność wątków, barwne postacie (jakby wyrzucili Justina, ekipa z tego serialu była by moją ulubioną), poruszane mocne tematy (narkotyki, przemoc, prostytucja, uprzedzenia, kłopoty rodzinne), no i przede wszystkim romanse bohaterów które, jako pierwsze ze wszystkich serialowych romansideł, naprawdę wzbudzały we mnie jakieś uczucia. I to co najlepsze, SZCZERE zakończenie. Niby jakaś część happy-endu z Michaelem i Benem, a jednak również prawdziwe życie i oblicze tego jak mocno potrafi ono kopnąć w tyłek ;). Ogólnie świetny serial, gdyby nie to o czym pisałam na początku, dostałby ode mnie wielką dychę z wykrzyknikiem.