Przygoda z 4 sezonami serialu to prawdziwa jazda kolejką górską po pomysłach twórców. Początkowo to tylko złamany schemat księżniczki Disneya, która w Rozczarowanych jest „nieznacznie dysfunkcyjną alkoholiczką”, która w otoczeniu wiernie oddanych przyjaciół, lękowo znerwicowanego Elfo i kociodemona Luciego przeżywa przygody w baśniowym (ale tak nie do końca) świecie. Choć całość historii wydaje się zwykłym pastiszem to posiada własną autonomie i całkiem spora dozę indywidualizmu. Trudno jednak nazywać Rozczarowanych kinematograficznym dziełem, który za płaszczykiem nieznacznych niuansów i zabawnych przygód przekazuje ponad czasowe prawdy. Rozczarowani nie próbują tego uzyskać i jeśli ktoś szuka ambitnego serialu to się mocno zawiedzie. Fabuła, animacja, kreacja bohaterów, kreska i muzyka są po prostu dobre ale jak dla mnie tylko dobre. Przeskoki fabularne i momentami brak spójności przeszkadza, karykaturalni bohaterowie czasami zmieniają swoją osobowość w ramach konwencji serialu i na potrzeby scenariusza a nie dlatego, że rozwinęli się jako postacie. Sam główny wątek zaczyna męczyć a przerysowany konflikt matki z córką nie satysfakcjonuje. Czemu więc lubię rozczarowanych, przez humor, interakcje między bohaterami, fajnie i dość autentycznie przedstawione rozterki postaci. Za udane sceny i odcinki, które potrafią wykrzesać w widzu masę silnych i pozytywnych emocji. Za szaleńcze tempo, irracjonalność, nie oczywistość i rzadkie ale udane chwilę przeżywanego jako widz, zachwytu. PS: Luci to najlepszy kocidemon jaki istnieje.