Za to zakończenie miałam ochotę wystawić 1 zapominając o całym zauroczeniu z poprzednich odcinków. Parafrazując pewną młodą, gniewną niewiastę: Sidney, how dare you?! Przecież on zrobił Charlotte to samo co przed laty ta jego narzeczona jemu. I jeszcze poświęcił siebie i Charlotte, szansę na szczęście w życiu dla Toma i jego nierealnej wizji, przejmując na siebie jego brak odpowiedzialności. On się niczego nie nauczy, jeśli znów go ktoś uratuje z opresji i dalej będzie żył mrzonkami. Gdyby nie był całkowicie ślepy na to co się wydarzyło między Sidneyem a Charlotte i miał honor, nie przyjąłby tej pomocy i nie pozwoliłby bratu się poświęcić.
Mają moralny obowiązek nakręcenia drugiego sezonu, żeby odkręcić to co zepsuli. Choć teraz Sidneya może uratować chyba tylko rzucenie okropnej Elizy Campion i wycieczka do Charlotte na klęczkach z błaganiem o przebaczenie. Z własnej, nieprzymuszonej woli, a nie że problem się sam rozwiążę, bo potencjalnie kasę mogą wyłożyć Georgiana albo Lady Denham. Młoda strasznie nie lubi Sidneya i jeszcze się utwierdziła, że jest niedobry, więc pewnie nie będzie chciała, a Lady Denham raczej ciężko posądzić o uczuciowość. A nawet jeśli to Sidney nie zmyje tym swojego paskudnego i głupiego zachowania.
Odbiór dodatkowo utrudnia to, że aktorka grająca uprzykrzoną byłą-obecną narzeczoną, jest w rzeczywistości żoną Theo Jamesa. Wyjątkowo niefortunny casting, jeśli już małżeństwa mają grać razem, to szczęśliwe i dobrane pary, żeby nie stwarzać widzom dysonansu poznawczego. Jednak trzeba im przyznać, że grają dobrze, nie widać żadnego uczucia, ani odrobinki chemii między Sidneyem a panią Campion.
Jedyna iskierka radości w tym ciężkim finale to lord i lady Babbington. Jednak się Esther zakochała.