Przed obejrzeniem zajrzałam krótko w komentarze, dojrzałam kilka o zniewolonych kobietach i o-jak-złych mężczyznach, oglądam, i widzę coś kompletnie innego. Najlepszą postacią jest dla mnie Rob - spełniony zawodowo, kochający mąż i ojciec (bez spoilerów jak toczą się jego losy). Mężczyzna.
Tu już spoilery:


Allie jest pokazana jako psychotyczny egotop, który aspiruje do bycia głową sekty. Kobieta.
Roxy jest niepanującym nad sobą gangusem, podobnie jak jej rodzina; poza mężczyznami Babs też wychodzi na okropną osobę.
Jos hejtuje własną matkę w internecie i nie reaguje, gdy jej chłopak prosi, żeby przerwała zbliżenie.
Margot prawie nie poświęca czasu swoim dzieciom.
I to ma być antymęska pochwała kobiet? Ten serial bada, co by było, gdyby, i nie wybiela kobiet. Macie mu za złe, że mówi, że kobiety boją się chodzić same, po ciemku, zostawać z mężczyzną? No bo się boją i mają powody. W ogóle mnie nie dziwi podejście Margot i Jos, wolność, jaką poczuły - ja ułamek tego mam, gdy noszę w kieszeni gaz pieprzowy. Bo noszę - nie znam ani jednej kobiety, która nie została obłapana, najczęściej na ulicy, ubrana w dżinsy i bluzę, gdyby ktoś miał wątpliwości.
Serial się na tym nie zatrzymuje. Opowiada, jak Zoia i jej grupa PALI ŻYWCEM żołnierzy. Tylko się broniły. Uciekły po wielu latach niewoli seksualnej. Ale nie mają litości, wyrzutów sumienia ani żalu, i serial ich za to nie chwali. Tunde początkowo jest zachwycony, ale potem widzi, do czego doprowadza rewolucja, i jest przerażony. To nie jest feminazizm, tylko fantazja, badanie społeczne.