Chciałbym poświęcić trochę czasu na rozpisanie swojej osobiste i subiektywnej recenzji na temat finału serialu Spartacuss. Jestem to winien temu serialowi, gdyż finał
podarował mi tak wielkie emocje... Emocje, które były mi dotychczas obce wśród finałów innych seriali.


Spartacus: War of the Damned 3x10
Sobota była dla mnie jednym z ważniejszych, jak nie najważniejszych dni serialowych. Włączyłem odcinek i od dosłownie pierwszych sekund me serce wpadło w rytm
ciekawości i wielkiego oczekiwania. Każdą scenę i dialog zjadałem w przenośnym tego określenia znaczeniu. Tutaj nie było mowy o niczym innym, jak nie o tym, że muzyka
doskonale budowała każdą scenę. Soundtrack był tak mocny i charakterystyczny, że poszczególne sceny bitew i rozmów postaci zostały emocjonalnie podwajane przez
odbiorcę. Odcinek niesamowicie rozwijał się z minuty na minutę. Sceny przepięknie się ze sobą łączyły i były dopracowane na naprawdę wysokim poziomie, jednocześnie
zachowując szacunek dla historii wielkiego Spartakusa. Wielu obawiało się zbyt kolorowego zakończenia Spartacusa, nie trzymając się w końcowej fazie historii, lecz
interpretacji twórców... ale odcinek dowiódł poważnej postawy twórców sprawiając, że ujrzeliśmy na ekranie jedno z piękniejszych finałów w historii seriali. Wielu ich
oglądam, wielu pożegnałem goszcząc przy finałowych odcinkach, ale wracając przeszłością, nie przypominam sobie, by którykolwiek wzbudził we mnie AŻ tak poteżne
emocje. Emocje, które były oparte na okrzykach radości przed ekraniem i nagłych uronieniach łez. Wielkim plusem było ukazanie ostatecznej bitwy. Pierwsze minuty należały
do Spartakusa, który popisał sie niebywałym zaskoczeniem taktycznym. Zaskoczeniem, przed którym sam Krassus się wzdgrnął. Przepięknie poprawdziła nas aparycja
aktora odgrywającego tytułową rolę. Przepięknie mnie wzruszyło pojawienie się Gannicusa na koniu, który prowadził dywersyjnie oddział jeźdzców atakując od tyłu siły
Rzymu. Dodatkowe ujęcia z lotu ptaku ciągle aktualizowały nam stan liczebny Rzymu i Rebeliantów. Jedyne do czego można się przyczepić to dosyć szybkie pokazanie
polegających kluczowych postaci, ale wiadomo, że czasu było mało a trzeba było się zmieścić w tych 59 minutach. W tej bitwie skrajnie już wyobrażałem sobie Kriksossa,
który ze swoim wojskiem wyskakuje zza górza w slow motion krzycząc "Spartacus", a następnie ukazuje nam się scena twarzy Spartacusa, który ze zdziwieniem i
uśmiechem spogląda w stronę Krikssosa. To oczywiście moje wyobrażenia ocierająca się o skrajnośćć, ale moim wytłumaczeniem musi być to, że bardzo przyzwyczaiłem
się do Kriksosa i tego, jak sceny z jego udziałem w bitwach emanuowały czymś wyjątkowym. Wracająć do odcinka, to trudno mi było powstrzymać emocje i łzy. Dobrze, że
finał oglądałem sam i mogłem bardzo swobodnie okazywać swoje wrażenia towarzyszące mi przed monitorem. Finał był wyjątkowo w każdej postaci. Wyjątkowo pięknie
scenarzyści przestawili śmierć Gannicusa i jego ostatnia wyobrażenia, czyli swego przyjaciela i tego, co bardzo kochał - arenę i wiwat tłumu. Ukochana Krassusa wisząca
na krzyżu to zaskoczenie. A sama śmierć Spartacusa opiewa w samych superlatywach. Wiele nawiązań podczas śmierci Spartacusa do pierwszego sezonu sprawiło, że
oglądałem to z wymowną na twarzy wrażliwością i sentymentem do całej serialowej opowieści. Powtórzę się, ale soundtrack ubarwiał każdą scenę kolorami tak pięknymi,
że nawet najciemniejsze oko byłoby w stanie dostrzec jego piękność. Spartacus według twórców umarł tak, jak chciał - jako wolny człowiek, do śmierci czujący ranę po
stracie ukochanej kobiety. Ze słowami, których treść było nam dane słyszeć jeszcze za czasów Andy'ego. Ostatecznie pożegnaliśmy historię Spartacusa, która jest epickim
widowiskiem oraz idealnym ukazaniem historii człowieka, który sprawił, że Rzym wziął poprawkę na stosowanie niewolnictwa, które ostatecznie się zakończyło. Zatem mimo
iż bitwa została przegrana, to ostatecznie Spartacusa zwyciężył i jego sprawa również.

PS: Piszcie w komentarzach swoje wrażenia po finale. Zapraszam do dyskusji!