Na początku muszę przyznać, że bardzo dobrze się bawiłem w trakcie I sezonu i prequelu z Gannikusem. Do dziś uważam te sezony za najlepsze. Tam pole do popisu miał Batiatus i jego intrygi. W kolejnych sezonach tego zabrakło, choć Krassus się starał.

Na moim podejściu do serialu na pewno zaważyło odejście Andy'ego i angaż McIntyre'a, do którego przekonywałem się bardzo powoli. Chyba dopiero w drugiej połowie ostatniego sezonu zacząłem go utożsamiać z tą postacią. Whitfield w swojej roli potrafił pokazać ciemną stronę Traka i była w tym jakiś urok. McIntyre od początku wyglądał bardzo poważnie, niemal sztywno. Taki Spartakus z połkniętym kijem od szczotki, bardziej przypominający żołnierza Abwehry ;)

Kto zna trochę historię powstania gladiatorów ten nie mógł oczekiwać happy endu w ostatnim odcinku. Twórcy trzymali się historii i wyszło to serialowi na dobre. Ostatni odcinek uważam za najlepszy w sezonie. Zamknięto wszystkie wątki w dobrym stylu.

Sam sezon był jednak mocno nierówny. Słow motion zaczęło mnie irytować do tego stopnia, że momentami wydawało mi się że akcja dzieje się w kosmosie. Każde oderwanie stóp od ziemi to bohater w stanie nieważkości. Twórcy niepotrzebnie też wrzucali scenę erotyczną do prawie każdego odcinka. Lubię seks na ekranie, ale pokazany z sensem. Harce Krassusa z Kore miały miejsce chyba 3 razy czyli o 2 razy za dużo...

Scenarzyści czasem miotali się niczym Kriksos dźwigający ciężar nawiedzonej Naevi chyba najbardziej irytującej postaci tego serialu.

Ten sezon miał też momenty co najmniej dziwne. Nie wiem czemu miał służyć gwałt na Cezarze. Taka tania kontrowersja nie mająca nic wspólnego z historią, w której znieważono jednego z największych przywódców jakich nosiła ziemia, ta ziemia ;)
Sam pomysł wprowadzenia Cezara był co najmniej zaskakujący, bo przecież nie brał on udziału w tłumieniu tego powstania. Sama postać nawet nieźle zagrana, ale scena gdzie podburza on powstańców do wycięcia swoich rodaków słaba mimo pobudek jakie nim kierowały.

Ostatni sezon miał jednak też dobre strony. Postać Krassusa stała się rywalem godnym Spartakusa, czego zabrakło w poprzednim sezonie, gdzie Glaber swoją porywczością i niedocenianiem rywala budził głównie śmiech i politowanie. Docenić tez trzeba postać Tyberiusza, który mimo twarzy idola nastolatek okazał się być zepsutym, zmanierowanym ale też sprytnym i ambitnym graczem, który napsuł krwi wielu widzom.

Plus tego sezonu to także mniejsza ilość irytujących przemów Spartakusa. Czyli mnie patosu w patosie...

Z jednej strony cieszę się że to już koniec, bo ostatnie 2 sezony oglądało mi się już coraz ciężej. Z drugiej strony napisy końcowe, gdzie przewijały się postacie z prequela i I sezonu sprawiły, że zaczęło mi trochę brakować tego co się właśnie skończyło. Będę starał się pamiętać tą produkcję za świetny początek z przyzwoitym III sezonem.