Ponieważ sprawcy są nam od początku znani, dlatego na starcie jesteśmy pozbawieni tajemnicy, niepewności, które stanowią urok tego gatunku. Brak dobrej muzyki, którą można było zbudować choć minimum napięcia. Oglądałam to tak, jak oglądam Babcię w kuchni, kiedy lepi pierogi. Sami bohaterowi są słabi, niezrównoważeni emocjonalnie i pogubieni życiowo, nie intrygują, nie budzą lęku ani ciekawości.
Rosario cały film obrabia jedną miną cierpiętnicy. Nie chce się na to patrzeć. Wiem, że to prawdziwa i szalenie przygnębiająca historia, ale widz nie chce zobaczyć nudnego paradokumentu, chce żeby ktoś ciekawie to opowiedział.