"Nie znam rodziców, którzy nie znaliby Teletubisiów, nie znam takich, którzy by lubili te wstrętne stworki. Nie znam dziecka, które nie zwariowałoby na ich punkcie i nie kochało szczerą miłością. To jest, przepraszam. Znam jedno - Pitulka, który przez ponad cztery lata okazał się dzieckiem całkowicie teletubisiowoodpornym, co przyjęliśmy westchnieniem ulgi. Niestety, Kudłata okazała się zupełnie nieodporna. (...) Z rosnącą zgrozą wpatrywaliśmy się w ekran, na którym skakały cztery kolorowe Isie. Nie bardzo mieliśmy wybór, Kudłata ryczała wielkim głosem, kiedy usiłowaliśmy umknąć z kanapy, wyjąć wtyczkę od telewizora albo choć zasłonić się gazetą. W ciągu dwóch dni wchłonęliśmy zabójczą dawkę Isiów i znaliśmy je na pamięć. Cóż, nie było to specjalnie trudne, bo jak wie każdy, nawet nieuważny oglądacz Isiów, godzinna akcja sprowadza się do tego, że cztery paskudne Isie budzą się, tulą, powtarzają mniej więcej dziewięćdziesiąt razy, jak się nazywają, śpiewają piosenkę i idą spać".

(''Dziecko dla odważnych'', Wydawnictwo NASZA KSIĘGARNIA, Warszawa 2007, ISBN 978-83-10-11438-9, s. 240.)