Wszyscy współczujemy Gypsy, miała okropne dzieciństwo (choć w skali okropności jej matka nie plasuje się w panteonie sadystów, zwyrodnialców i zbrodniarzy). Ale summa summarum wychodzi na to, że Gypsy była całkiem sprawną manipulatorką - w jakimś sensie wyrachowaną, która w tym całym swoim nieszczęściu, pokrzywdzeniu przez matkę, izolacji społecznej, całkiem sprawnie posłużyła się swoim (nie do końca normalnym) chłopakiem. Namówienie kogoś do zbrodni to poważna rzecz, wymagająca charyzmy, determinacji mega wyrachowania. To nie jest decyzja o pryśnięciu z chaty (która w sumie rozwiązałaby problemy dorosłej przecież córki). Imaginujecie zabić własną matkę? Nawet taką, która was przymusza do jazdy na wózku i karmi przez rurkę? Matka była chora na zespół munchhausena, zrobiła córce krzywdę, to jest bezsprzeczne. Działała w zasadzie bez większego zainteresowania pracowników socjalnych, lekarzy czy ojca dziewczyny oraz rodziny, to też ciekawe. Przecież ojciec widział w mediach córkę na wózku, z ogoloną głową, wolał dać się spławiać przez telefon i nie wtrącać. Co zasadnicze, dorosła osoba, którą była Gypsy, mogła szukać pomocy, skoro wiedziała, jak pokazywać cycki w necie, kupić nóż, zorganizować podróż kochasia i zakwaterowanie, mogła z równą łatwością zgłosić sprawę na policję, użyć telefonu zaufania, zwierzyć się sąsiadkom, cokolwiek - wyjść z domu, rety, możliwości jest tyle, że trudno ogarnąć, iż ktoś rozumuje zbrodnię własnej matki, jako ostateczne i jedyne rozwiązanie. Pytanie - kto tu jest ofiarą? Gypsy osiągnęła cel, zabiła matkę ręką zakochanego w niej szczeniaka, któremu zabrakło klepki w głowie, żeby zracjonalizować. Dostała mały wyrok, nadal wzbudza litość i medialny szum. Wywiady, filmy, krokodyle łzy. Ja nie kupuję tego opakowania biednej ofiary, sorry, nie była to zbrodnia w afekcie, a przemyślane i zaplanowanie działanie, wykorzystujące zakochanego w niej chłopaka. Gypsy zrobiła coś o wiele gorszego niż jej matka, powieliła chory wzorzec po stokroć. Być może właściwa konkluzja jest taka, że przemoc rodzi przemoc, choć świat zna przecież wyjątki. Ufff.
Co zaś tyczy się samego aktorstwa, Arquette chyba pościga się o oscary, młoda też daje radę. No i wisienką na torcie jest Juliette Lewis ;) Serial godny polecenia!