ja jak zobaczyłem akcje z tymi poznanymi dziewczynami to popłakałem się ze śmiechu:) a jedyny minus to krótkie odcinki;/

A jakby tak intepretować ten serial jako metaforę dla studium choroby psychicznej? "Świat się skończył" dla głównego bohatera, kiedy rozwinęła się u niego fobia społeczna, być może paranoja ("zniknęli" ludzie), zamknął się w sobie i zdziczał, ale kiedy po jakimś czasie zaczęła mu doskwierać samotność, a fobia ustępować - zaczęli się w jego życiu na powrót pojawiać ludzie, i teraz musi się od nowa nauczyć jak z nimi koegzystować. W którymś odcinku pierwszego sezonu jest to ciekawie pokazane - jak główny bohater sobie nagle uświadamia błędy, które popełniał w relacjach z innymi (nałogowe kłamanie) i doznaje olśnienia, znajduje sposób na rozwiązanie problemu i przez pewien czas jest, ale ostatecznie i tak zalicza nawrót dawnych nawyków, bo z patologicznych zachować niełatwo się wyleczyć samemu. Tak bym to widział.

Sam bym lepiej nie ujął mojej osoby. Skoro tak to widzisz to prawdopodobnie także tego doświadczyłeś abo jesteś wziętym psychologiem. Pozdrawiam

Śmieszny. Podobny do "The Quiet Earth". Ja bym na miejscu głównego bohatera się tak nie stoczył. Niezłe było jak zaparkował na miejscu dla inwalidów i ta kobieta się zaczęła czepiać. Niektórzy są tak przywiązani do zasad, że trzymaja się ich choć racjonalne motywy ich ustalenia przestały istnieć. Albo jak kobieta powiedziała prosto z mostu, że muszą odnowić populację.

Trzeci sezon, niestety, słaby, miejscami wręcz beznadziejny i nudny jak flaki z olejem...
Dopiero 16 odcinek naprawdę zabawny. :)

17, a nie 16, sorry.