Robiłem 4 podejście, ale chyba tylko z pierwszym sezonem dojechałem do końca, bo niósł jakąś nadzieję na więcej.

I 1 odcinek, 1 sezonu i już intro bije po garach.
Otóż. Wiadomo, te kilkanaście lat temu to było coś: dynamiczna kamera, świeży styl, zoom na Michaela w kluczowych momentach zawsze dodawał autentyczności i to bawiło. Te niewymuszone spojrzenia w kamerę z zakłopotaniem czy dumą po żarcie. Bawi do dziś.

Ale no właśnie, drodzy twórcy, zauważyliśmy, wiemy, widzimy. Widzimy, że zanotowaliście, że to działało i stosujecie.
Tylko litości, nie w każdym możliwym ujęciu po 20 razy na jeden 30 sekundowy dialog. Musi być to tak bezmyślne, zamiast jednak z wyczuciem sytuacji/kontekstu?
Idzie już 4 sezon i ten zabieg jest piłowany niemiłosiernie bez refleksji non stop, bez wyczucia niestety.

Obecność operatora w fabule, tak, ale nawet w dokumencie to nie jest naturalne, gdy jakaś postać cały czas zwraca się do kamery w środowisku naturalnym. I nawet bohaterowie dość szybko oswajają się z kamerą i z czasem częściej o niej zapominają.