Dokładnie. To uczucie, że momentami 1/3 odcinka tak naprawdę już się wcześniej widziało...

Sezon jest bardzo nierówny. I to prawda - pierwsze odcinki są nudne. W zasadzie... nawet do ósmego miejscami miałem wrażenie, że jest nudny. Pewne wątki się wleką i wleką, a w finale mamy nagle przeskok o 3 miesiące, potem jeszcze o parę dni i wspomniany w tytule cliff hanger, który dla mnie był trochę niesatysfakcjonujący.

To co jednak należy wyróżnić na plus to character development. Podobało mi się, że poszczególne postaci przeszły jakąś tam metamorfozę. Zwłaszcza pan Porter (psycholog szkolny), który w I sezonie był jedną z bardziej bezużytecznych postaci, a w tym jest mocno skupiony na próbach odpokutowania i zadośćuczynienia. Wśród innych takich postaci można wymienić Sheri (która dużej roli nie odgrywa, lecz zmiana jest widoczna). Reszta... sam nie wiem.

Końcówka sezonu jest bardzo brutalna jednocześnie, ale też niesatysfakcjonująca. Co gorsza - zakończenie stanowi oczywistą furtkę do III sezonu, w którym przerysowanie i karykaturalność mogą osiągnąć kosmiczny wręcz poziom.

Świeżo po obejrzeniu - mocno mieszane odczucia, a im dalej od seansu tym pewnie gorzej będę tę produkcję wspominał.