Czy tylko ja, oglądając, nie mogę przestać myśleć o tym jak nietrafione jest zachowanie Hannah, ze gdy już człowiekowi jest naprawdę źle, to izoluje się najpierw od wszystkich...gdy myśli się o śmierci, nie próbujesz być z nowym facetem albo zapisywać na zajęcia pozalekcyjne, bo wszystko jest po prostu bez sensu. Nie potrzebujesz tego. Smierc jest dopiero gdzies na koncu drogi izolacji od swiata. W smutku potrzebujesz tylko miliona lat pod własną kołdrą. Powiedziałabym, że trochę wydaje się wyolbrzymione podejście Hannah.
A abstrahując od powyższego... jak słabi są w dzisiejszych czasach ludzie, to jest przerazajace... a rodzice nie próbują nauczyć życia, tylko zamknąć w otoczce bezstresowego wychowywania. W końcu nikt nie ma prawa być dla nas niemily. Nie wazne, że świat jest okrutny odkad istnieje.
Marzy mi się, aby nauką płynącą z tego serialu byl altruizm i myślenie o innych. W tym, co mogliby poczuć najblizsi, gdyby ktoś z nas sie targnal na swoje życie.