To serial o tym, jak wszyscy wszystkich okłamują. Przyjaciel przyjaciela, kochanek kochanka, dziecko rodzica, rodzic dziecka... Wszyscy okłamują policję, ale to chyba normalne (?).

W sytuacji, gdy należałoby zapytać wprost: "Co ci dolega?", pada pytanie: "Are you okay?", na które CO niby można odpowiedzieć? "Yes, of course". Przecież wiemy, że na tak postawione pytanie nie wypada odpowiedzieć nic innego. To może nie należy ciągle zadawać tego pytania?

Mniej kłamstw, niedomówień, fochów, dulszczyzny, a będzie lepiej. Pomijając niewiarygodność narracji i zachowań większości bohaterów, pomijając dialogi nastolatków na poziomie "Hamleta" czy "Fausta" i absolutnie niewiarygodne poświecenie całego swojego życia szkole i sprawom związanym ze szkołą, pomijając aż nadto nieudolne, szyte grubymi nićmi wprowadzenie "ważnych zagadnień społecznych, które koniecznie trzeba przerobić i omówić" (mobbing, stalking, gwałty, HIV, ćpanie, terroryzm itp), takie zakłamanie wszystkich głównych bohaterów sprawia, że przestajemy współczuć komukolwiek z nich, a przede wszystkim absolutnie niewiarygodnemu Clayowi z ciągle zadumanym nad problemami świata namarszczonym czołem i coraz bardziej odrażającej Hannah z wiecznie otwartą buzią, którą nogi zawsze same niosą tam, gdzie iść nie powinna... Bo każdy z nich jest patologicznym kłamcą (w imię "szczytnych" celów, a jakże...).

Swoją drogą ciekawe, że autor owego bestsellera ma ciągłe problemy z oskarżeniami o molestowanie i szantażowanie kobiet...