Obejrzenie serialu odkładałam z dobre dwa lata, tłumacząc się "Dopiero jak przeczytam". W końcu koleżanka powiedziała mi, że książka jest cudowna, więc w końcu po nią sięgnęłam. I byłam... Mówiąc szczerze, wstrząśnięta, zaskoczona, nawet jeśli jakość nie powalała. Była prostą książką na jeden wieczór, bez głębokich bohaterów, była po prostu, żeby zrozumieć, że każdy nasz czyn ma wpływ na innych.
Później obejrzałam serial... Ponad tydzień zajęło mi przejście przez te trzy sezony i zrezygnowałabym już na drugim odcinku, gdyby znajoma nie powiedziałaby mi o gwałcie na Tylerze, którego nie mogłam pojąć. Ten wątek oceniam na znaczny plus. Doceniam też wątek Bryce'a i Monty'ego, ja im wybaczyłam, bo oboje mieli powody do takich zachowań i później chcieli się zmienić (szkoda, że wy, prości ludzie, nie dostrzegacie, że każdy człowiek to skomplikowana jednostka). Postać Tony'ego także była cudowna, jak w książce, powiernik tajemnicy. Clay, Ani, Justin, Zach, Jessica itd. mnie po prostu wkurzali.
A to co zrobili z Hannah... W książce ją uwielbiałam, była głęboka jak ocean, nawet jeśli widzieliśmy ją tylko z jednej strony. Spotkało ją po prostu za dużo i dlatego POŁKNĘŁA TABLETKI (coś, czego, nie mogę wybaczyć serialowi - chciała bezbolesnej śmierci). Ta z małego ekranu... Była wprost irytująca, pusta, samolubna i rozpieszczona, a Hannah taka nie była!
Książkę mogliby zmieścić w dwugodzinny filmie i wyszedłby im o niebo lepiej, a tutaj mamy rozciągniętą fabułę, tysiące wątków które zaczynają się mieszać. Za dużo gwałtów, za mało ludzkich przeżyć...