Spodziewałam się czegoś naprawdę dobrego, a wyszło co wyszło, czyli.. nic? Kreska może i w miarę ładna ale niektóre fryzury po prostu powalały swoją dziwotą i zniechęcały mnie do oglądania anime. Fabuła była nawet fajna, ale niektórzy bohaterowie to po prostu psuli. Ren Jingūji miał po prostu pół twarzy zasłonięte tą "grzywką", co jeszcze bardziej sprawiało, że miałam ochotę przestać to oglądać. Główna bohaterka, która zamiast oczu ma latarki to już totalna masakra jeżeli chodzi o kruche postacie, które często płaczą z byle czego i potykają się o każdy kabel, kamień i.. wszystko. Ale chyba najbardziej denerwujący jest fakt, że gałki oczne cały czas im się trzęsą. Kto wie? Może choroba jakaś.. Jedno z niewielu anime, w którym bohaterom na prawdę chce się czasami dać porządnego kopa w dupe. Chwilami ręce mi opadały. A czułe gadki zamiast rozczulać, to przymulały i nie mogłam się doczekać, aż w końcu skończą. No błagam, ile można? A seyu Otoya Ittoki bardzo mi się nie spodobał w tym przypadku. Jakoś tak mi nie pasował do tego anime, ale postać to ciepłe kluchy jak dla mnie więc cóż. Historia jak historia, wiele razy powielana, jedynie z dodatkiem szkoły muzycznej, ale wszystko wedle tego co było już dawno i pewnie trwać będzie. Z początku nieudolna dziewczyna trafia do szkoły spóźniona, ale nagle na pomoc przybywa jej kto?.. pam pam pam Książę z bajki ! Za chwile dochodzą jej pomóc inni faceci, ale uwaga ! Są to tylko chłopcy popularni, nie ma tam żadnych, którzy nie przykuwają swojej uwagi choćby talentem, czy wyglądem (?). I jak to dalej jest, oczywiście pomagają jej, ona się wzrusza, popłacze 3/4 odcinka i wiadomo jak to się kończy :) Jedyna postać, która nie wzbudzała mojej niechęci i nawet mi się podobała do babcia Haruki. Miła starsza pani, której oczy są zdrowe i się nie trzęsą. Ale to na razie ocena na świeżo "po". I ostatni z pozytywów to fakt, że spodobało mi się jak wymawiają 1000% miłości :D