Studia odpowiadające za adaptacje mang Ito mają szczególny talent do odbierania im dreszczyku grozy, emocji i powagi. Czasami jest to pokrętnie pocięta i posklejana fabuła, czasami wystarczy, że historia zostaje przedstawiona w kolorach i automatycznie gdzieś ulatuje klimat. Dlatego cieszyłam się, że długo zapowiadany Uzumaki będzie czarno biały, bo miałam nadzieję, że to ten brakujący element układanki. I rzeczywiście, pierwszy odcinek był cudowny dla oczu, widać, że mocno nad nim pracowano. Potem wyszedł odcinek drugi, trzeci, spadek jakości był niezaprzeczalnie straszny. W końcu, odcinek czwarty i o jezu, co tam się stało. Mieli tyle czasu na przygotowanie anime i wyszedł po prostu dramat. Pogrzebałam trochę w necie, bo byłam ciekawa, co tam się wydarzyło i wyszło, że z dwóch reżyserów animacji z pierwszego odcinka zrobiło im się kilkunastu w kolejnych, więc jak tam miał być jakikolwiek porządek. Straszna szkoda, gdyby utrzymali animację z pierwszego odcinka to nawet poszatkowana fabuła jakoś by przeszła, a tak mamy co mamy.