Po wchłonięciu z bólami braci Sylwestrów i super The Originals miałem nadzieje, że dziedzictwo będzie kontynuacją drugiej sagi z powrotem do Mystic Falls. Niestety się pomyliłem. Scenarzysta oraz osoba od zatrudnienia aktorów chyba nigdy nie oglądali pierwowzorów. Pierwszy rozpoczął z grubej rury tworząc film dla dzieci ze stworkami z bajek Disneya. Zatrudniający aktorów nie chciał być gorszy w tej poprawności politycznej i zatrudnił absolutnie dziwadła strachu. Mamy więc ulanego i to mocno czarnego wampira oraz jego wampirzego kompana, z giga fryzurą na głowie. Nie posądzajcie mnie o rasizm, Marcello nie musiał wyciągać kłów aby się człowiek faceta przestraszył, natomiast tutaj dostaliśmy na dzień dobry dwie komiczne postaci, gdzie pierwszej ci jest żal, a druga wywołuje śmiech... politowania. Do tego oczywiście zapomnijcie o łamanych kościach, skręcanych karkach, pełnej ilości krwi i sadyzmu odcinkach. Tutaj nawet wbite zęby wampira to malutka prawie niewidoczna strużka krwi.
No i te potwory. Mamy tu jakieś chodzące pomniki, smoki, duże pająki i robale.
Scenarzysta dostaje Hope Mikelson, wcielenie zła, dziecko dwój najbardziej chorych i krwiożerczych ludzi na świecie i tworzy film o grzecznej dziewczynce, która chodzi do seminarium dla "potworów" (za mocne słowo). Brakowało tylko zakonnic. Przykład absolutnego upadku. Hope powinna albo chcieć unicestwić ludzkość albo unicestwić potwory, z których powstała. Taka potęga powinna zostać ukazana, a nie jako zakochana nastolatka pracująca jako woźna w szkole dla trudnej młodzieży.