Serial nienajgorszy, choć przesycony głupotkami i głupotami. Sympatyczna aktorka grająca główną rolę (taka Ellen Page, tylko z dużym biustem). Zazwyczaj niezłe teksty, choć bardziej wyrecytowane niż zagrane.
Niestety, obiecuje więcej, niż daje. Owszem, mogę zrozumieć ciągłe rozterki Avy. Nawet sporadyczne napady skretynienia. Potrafię wybaczyć „epickie zmagania” w skali paru pomieszczeń i 10 aktorów. Drewnianą grę wszystkich, poza Avą i Mary.
To czego nie mogę wybaczyć, to nieudolność reżyserii. Zwłaszcza sceny akcji, których jest bardzo mało, są katastrofalnie nakręcone. Zamiast napięcia, nerwowego przełykania śliny, potu na czole...
Zrelaksowane dziewuszki, chodzące swobodnym krokiem po wygodnie pustym Watykanie. Roztrząsające na głos wątpliwości, przekomarzające się i śmiejące. Jakie tam czajenie, jakie tam podbieganie...
Choć na początku miały „tylko 29 minut” i parę razy podkreślały, jak to mało.
Przed finałem akcji w katakumbach tak długo pieprzyły, że w końcu im się posypało.
Zabawne są zwłaszcza te momenty, gdy mają coś pilnować (mierzyć z broni) ale nie mogą przestać gadać. Wtedy jedna albo druga kołysze się, żeby zasymulować napięcie. Mierzy ze spluwy w ścianę, na chwilę odwraca, kołysze ale nadal pieprzy.
W efekcie zacząłem przewijać z nudów i zatrzymywałem, gdy zaczęły coś robić. A i tak często wrzeszczałem: „Zrób to ku...wa!”
W efekcie serial stał się nużący, rozwleczony, przegadany, pozbawiony napięcia.