Wbrew powszechnemu mniemaniu producentów amerykańskich, kanadyjskich i brytyjskich, młodzież współczesna umie, ku swojemu zaskoczeniu, zauważyć, że komiksowość, plastikowość i stylistka Bravo Girl to nie są wytwory kultury wybitnej w kinematografii światowej a nawet w kinie rozrywkowym.
Wniosek jest więc prosty: odrzucać całkowicie plastikowość, komiksowość i dyskotekową bylejakość produkcji. Przykładem jest Gra o Tron, która w całkowitej opozycji do plastikowości, komiksowości i bylejakości produkcji adresowanych do nieczytających nastolatków (półanalfabetów czy wtórnych analfabetów?) stworzyła rzecz opierającą się na detalach. Jak wiadomo, stare rumuńskie powiedzenie rzecze, że w detalach tkwi czart. Dobra produkcja filmowa musi skupiać się na najdrobniejszych szczegółach, typu tik nerwowy, charakterystyczny manieryzm, migawka z trzeciego planu etc. Każda bez wyjątku dobra rzecz próbuje uchwycić tzw. realizm świata przedstawionego a w świecie wokół nas jest mnóstwo szczegółów, które w dziele artystycznym ująć można, a czasami wręcz trza. I należy to przenieść z wyczuciem na ekran.
Oczywiście w szczególności dotyczy to science-fiction, czyli gatunku szczególnie uwrażliwionego na realizm świata przedstawionego, wraz z jego naukowymi prawami i zasadami, ale nawet w światach fantasy, czyli najbardziej umownych, istnieje coś tak silnie literackiego jak świat przedstawiony, którego ram trzeba się trzymać kurczowo i nieustępliwie a nade wszystko konsekwentnie.
Stylistyka zaś to kwestia artystyczna, za którą odpowiadają producenci. Jeśli ci nie mają talentu literackiego i plastycznego, nie są w stanie stworzyć rzeczy artystycznie spójnej, harmonijnej i przekonującej. Trafiliśmy więc na Wiedźmina, produkcję amerykańsko-polską, czyli serial, kery nie posiada odpowiedniego nadzoru artystycznego. Dokonano błędnych założeń, w rezultacie powstało dzieło artystycznie niekompletne i niespójne, odwołujące się nie tyle do najniższych gustów, ile do gustów nastolatków, zapominając o tym, że osoby nastoletnie nie mają wyrobionego smaku i wrażliwości artystycznej. Bravo Girl wygrało, ale serial przegrał, w ostatecznym rozrachunku.

Gra o Tron miała nieudany finał, ale cała forma serialu skupiona była na dbałości o owe rumuńskie detale, dzięki temu stworzyła niejako kanon serialowy. Pogłębiona psychologia postaci, odrzucenie czarno-białych archetypicznych klisz, opisywanie przemian bohaterów wraz z ich dojrzewaniem i nabieraniem doświadczenia. To są teraz punkty odniesienia. Seriale takie jak Willow, Witcher czy Pierścienie Władzy nie uchwyciły tego momentu, stały się zaprzeszłymi teendramami, które dość szybko zakończą swój żywot wraz z emisją ostatniego odcinka. Dlaczego producenci wykonawczy tych seriali o niemałym budżecie nie zrozumieli jaka jest ich rola?