Po wielkim hype nastał czas wielkiej goryczy, bo ten serial to wielki zawód i kopniak prosto w miejsca czułe. Ja rozumiem, że adaptacja nie musi być kopią 1:1 ale tutaj widać że showrunnerka chce historię i bohaterów przerobić na swój własny dziwny obraz. Mam tyle zarzutów do tej produkcji, że zanim bym skończył je wymieniać starłyby mi się klawisze więc sobie odpuszczę. Niestety, najgorsze co spotkało Geralta to nie wieśniak z widłami, a Lauren Shmidt.

1. Spłycenie historii i przerobienie jej w woman empowerment story.
Pani Schmidt zaczyna serial z grubej rury: dwie bitwy w ciągu ośmiu odcinków oraz ostre sceny jak przemiana Yennefer... I tutaj się zatrzymajmy. Trzy odcinki z ośmiu poświęcono wydarzeniom, które w książkach zajęły może dwie strony. Tak, jeśli nie czytałeś opowiadań to wiedz że o obydwu bitwach tylko wspomniano kilka razy, a przemiana Yennefer to wizja artystyczna autorki serialu. Całkowicie zniszczono i pominięto relację Geralt - Foltest tylko po to żeby zamęczyć nas scenami jak to biedna i dręczona kobieta walczy o swoje aby stać się silną i niezależną. Widzimy też sceny w których Yennefer spotyka się z kochanym Istreddem i zostaje przez niego brutalnie wykorzystana (chociaż sama to robiła) przez co jej marzenia i plany prawie nie dochodzą do skutku. Dostajemy też rozmowę Geralta z Yen z której wynika, że to on jest tym złym, bo zostawił ją po namiętnym seksie. Ah, jaka szkoda, że pani Schmidt nie miała czasu żeby przedstawić chociaż kawałek opowiadania "Okruch Lodu" zamiast wciskać swoje żałosne wypociny. Tylko wtedy niestety widz zobaczyłby, że Yennefer to tak naprawdę zimna suka, która puszczała się na przemian z Geraltem i Istreddem (w ciągu tego samego dnia) grając na uczuciach obydwu co niemal doprowadziło do konfliktu obydwu gdyby nie rozsądek Wiedźmina.
No i wisienka na torcie, czyli Bitwa o Wzgórze Sodden gdzie nasza dzielna, silna i niezależna czarodziejka zostaje bohaterką bitwy, a najpotężniejszy mag na świecie Vilgefortz zostaje pozamiatany w walce na miecze przez Cahira, który w tym czasie powinien gnić w lochach Emhyra za to że nie poradził sobie ze złapaniem Lwiątka, co prowadzi mnie do punktu numer dwa.

2. Hannibal Cahir
Młody chłopak walczący za cesarza ma za zadanie złapać wnuczkę Calanthe z dnia na dzień staje się generałem i dowodzi całej armii Nilfgardu. No, przyznam że Pani Schmidt ma wyobraźnię. Nie tylko dowodzi całą armią ale też ma na usługach nadwornego maga Emhyra - Fringillę Vigo oraz, najwyraźniej, dopplera który:
- zabija Myszowora (poważnie?),
- przybiera jego postać,
- poluje na Dziecko Niespodziankę,
- dowiaduje się kim jest Ciri więc wraca do Cahira udając Lwiątko,
- przemienia się w Cahira i spuszcza mu manto.
Tak, tego Cahira, który kilka odcinków później pokonuje najpotężniejszego maga Królestw Północy, który z kolei pokonuje Geralta na Thanned, ... który z kolei zamiata podłogę Cahirem.
W tym momencie mam wrażenie, że to Vilgefortz dołączy do drużyny Geralta, a Cahir będzie głównym złym. Pomijając jego psychopatyczne zachowania, facet wygląda jak wkurzony nazista więc w sumie spoko. Plus jest taki, że może Regisowi nic się nie stanie skoro nie będzie miał kto wtopić go w ścianę.

3. Wątek Ciri i jej obecność w serialu.
Kolejny wymysł autorki, który nie powinien mieć miejsca. Niestety widać że pani Schmidt nie odrobiła lekcji i nie obejrzała Gry o Tron z którą tak chciała konkurować (mowa tu o sezonach gdzie Martin jeszcze pilnował Głupiego i Głupszego przy pisaniu scenariusza). W Wiedźminie zaserwowano nam wszystko na raz. Serial tak naprawdę nie buduje napięcia, nie wprowadza nowych wątków bo wszystko dzieje się już, tutaj, teraz. Widać tutaj to o czym pisałem w punkcie pierwszym. Autorka na siłę chciała wprowadzić jak najszybciej postaci kobiece. O małej Ciri powinno być tylko kilka wzmianek żeby na koniec zaserwować nam właśnie spotkanie Geralta i Ciri tak jak to miało miejsce w książkach, gdzie była mowa o przeznaczeniu i wzmianki o wydarzeniach w Cintrze, historie o wnuczce Calanthe która przeżyła atak. No ale po co budować napięcie kiedy można zasrać dwa odcinki z ośmiu bitwami o których Sapkowski parę razy przypadkiem wspomniał w dialogach.

Mógłbym się rozpisać jeszcze na minimum kilka punktów ale przyznaję, że szkoda mi nerwów. Zrobienie z Yennefer najpotężniejszej czarodziejki chociaż to Merigold siała zniszczenie pod Sodden.
Historia Geralta i Ciri została zarżnięta i pocięta na kawałki, a zamiast tego mamy przygody dzielnej Yennefer z Femenu z filią w Królestwach Północy i taka jest prawda. Serial zamiast Wiedźmin powinien nazywać się Czarodziejka, mnóstwo czasu zapchano nic nieznaczącymi wątkami z Yennefer, której w książce jest z tej trójki najmniej. Geralt to najmocniejszy punkt tego serialu i jest go niestety najmniej. Wątek Cirilli na chwilę obecną jest bez sensu i prawdę mówiąc bardzo słaby.
Dobrze napisana postać potrafi obronić się sama i pozamiatać w kilka minut. Taka jest Yennefer w książkach. Chwila dialogu z Geraltem i wiadomo jaką jest kobietą. Tutaj poświęcono jej pół serialu, zrobiono z niej boginię a i tak jest nijaka i mdła. Tak to się kończy jak stara się coś robić na siłę.

Z oceną wstrzymam się co drugiego sezonu, bo wiele seriali ma słabe pierwsze sezony żeby potem wejść z buta. Najbardziej szkoda mi Cavilla, który czuje i kocha swoją postać, a ogląda się go świetnie. Szczególnie sceny walk. Niestety, na chwilę obecną Czarodziejka z Vengerbergu jest jak piwo z Nilfgardu i zasługuje na 6/10.