po pilocie, no nie wczuję się za chiny ludowe..

zebrali drużynę, teraz będą szli, doprawdy, jako żyję.. jak mi pan bóg miły.. tego w światowej kinematografii wypełzłej z krainy obwisłego rękawa szaty czarodzieja, miecza, rzemyka, obucha i sandała, wróżki, elfa, skrzata, ropucha i krasnala - oraz oplatającego planetę ziemia wirtualnego systemu nerwowego na on czas nazywanego magiom, obecnie zaś internetem - to chyba jeszcze nie było..

stopień ufilmowieniu jak na polsatowskich xenach i herkulesach (bardziej xenach niż herkulesach, ale o tym w następnym akapicie), sceny powietrzno-plenerowo-desantowe jak we fantaghiro, sceny korytarzowo-szeptano-sypialniane jak w koronie królów (zero rozmachu, zero błota, nazbyt schludnie i biednie to wygląda).

nadto kino superbohaterskie w boleśnie poprawnym wydaniu, z aż czterema superbohaterami: człowiekiem-kobietą numer 1, człowiekiem-kobietą numer 2, człowiekiem-kobietą numer 3 oraz człowiekiem-kobietą numer 4 (w pozostałych rolach ruchome elementy dekoracji, jedne małe, drugie czarne, jeszcze inne złośliwe).

co do tych małych, Life's Too Short totalnie zdemolowało mi skojarzeniową przysadkę mózgową, i tak: słysząc herzoga słyszę tajemnicę, słysząc armstronga słyszę afirmację, widząc warwicka widzę jak się ześlizguje z vipowskiego siedzenia w limuzynie (po uprzednim przemieszczeniu się tam z siedzenia dla kierowcy) ukradkiem spoglądając w kamerę czy aby nie było świadków tej porażki albo siedzi se w koszyczku na rowerku ujeżdżanym przez nieśmiertelnego karla pilkingtona że mu tylko czoło i pół stopy wystaje i nic na to nie poradzę - pieprzony ricky gervais!

no nie wczuję się za chiny ludowe..