Dawno już nie napotkałem serialu, który oglądałbym jeden odcinek za drugim chłonąc fabułę i kreację postaci. The Marvelous Mrs. Maisel jest takim właśnie serialem. Kreacja stworzona przez Rachel Brosnahan jest dla mnie mistrzostwem świata. Wierzyć mi się nie chce, że jest to tak sama aktorka, która grała w serialu House of Cards „Rachel” (dziewczynę na telefon).
Drugi, fenomenalny aspekt tego serialu to wspaniałe (wyraziste) zobrazowanie różnicy pomiędzy Up Town i Down Town / West Side oraz East Side – wyższa klasa średnia oraz klasa niższa. Rachel Brosnahan jako Miriam Maisel jest piękną kobietą z wyższej klasy, która wyszła za syna potentata odzieżowego klasy niższej. Akcja serialu rozgrywa się w jednym z dużych miast w USA we wczesnych latach sześćdziesiątych, jeszcze przed rewolucją obyczajową, na czym zresztą skupia się fabuła serialu. Miriam, żona i matka, poświęcająca swoje dni na opiekę nad dziećmi i dbaniem o swój wygląd i kondycję (zajęcia gimnastyczne, nakładaniem maseczki przed snem dopiero gdy jej mąż zasnął, uchylanie lekko zasłony okiennej, by promienie słoneczne zbudziły ją przed alarmem budzika tak, by mogła maseczkę ściągnąć z twarzy i wyciągnąć loki z włosów oraz wrócić do łóżka przed pobudką męża); jest kobietą z klasą, pewną siebie, bardzo inteligentną, czego owocem był dyplom wyższej uczelni. Na początku serialu wspiera męża w jego marzeniu zostania komikiem. Skrzętnie notuje w małym zeszycie ilość rozbawionych osób podczas jego stand-upów / wystąpień scenicznych, notuje pomysły na żarty i skecze; wspiera go jak tylko potrafi. Jest szczęśliwa, zrealizowana, ma rodzinę, dzieci, mieszka w tym samym budynku co jej rodzice i może podrzucać im dzieci, gdy chce wyskoczyć z mężem do Down Town. Żartują jak jest tam brudno, w lokalu, w którym występował jej małżonek (Joel), zaprosili parę znajomych i żartowali o „pójściu do toalety”. Aktorzy doskonale oddali postawy osób należących do wyższej klasy; czuć ich pewność siebie, oczywistość podejmowanych przez nich decyzji i pewność ich mocy sprawczej. Są uprzejmi, ale to oni ustalają granice i to do nich – chcąc nie chcąc – dostosowują się ludzie z klasy niższej. I nie jest to ukazane w sposób umniejszający komukolwiek. Wręcz przeciwnie, pokazano to jako naturalną kolej rzeczy; jest to możliwość cofnięcia się w czasie i spojrzenia na kształt i obyczajowość społeczeństwa tamtych czasów.
Miriam od pierwszego odcinka jest aresztowana przez policję, ilekroć wejdzie na scenę. Za używanie niewłaściwego języka (wulgaryzmy), a w pierwszym odcinku za obnażenie piersi przed publicznością podczas występu po pijaku. To był dzień, w którym jej mąż powiedział jej, że ma romans ze swoją sekretarką i od niej odszedł. Ogromny talent, do którego niewątpliwie odnosi się tytułowe określenie „Marvelous” (za słownikiem: cudny, cudowny, wspaniały). Jej pierwsze wystąpienie widzi Suzy, kobieta buntownik, chłopczyca, żyjąca w pół-pokoju z rozkładanym łóżkiem ze ściany. Miriam mieszka w apartamencie o powierzchni kilkuset metrów kwadratowych, podobnie jak jej rodzice piętro (dwa piętra?) wyżej.
Jej kariera komika rozwija się na początku w bólach, w pewnym momencie zostaje porzucona, by jednak znów powrócić jako główny cel Midge (zdrobnienie/alternatywna nazwa własna używane/a przez Miriam). W późniejszych odcinkach serialu zaczyna występować coraz więcej, szkolić się i uczyć, by wreszcie osiągnąć salwy śmiechu każdego wieczoru, bez występów w ciszy (których doświadczyła wielu, a które również ją czegoś uczyły).
Praca Rachel Brosnahan pokazała mi, że mojej uwadze przemknęła się niepostrzeżenie genialna aktorka. Gorąco polecam Każdemu. Proszę wytrwać (jeżeli w ogóle ktokolwiek mógłby to tak odebrać) do końca trzeciego odcinka. Jeżeli to Was nie przekona, nie będę więcej nalegał ;-)

Pozdrawiam

PS: Ach, pierwszy sezon ma osiem odcinków!