to co, girlaski, upuszczamy pompony i lecimy?

z każdą poszczególną składową pracującą na obraz całości maszyny - rzadziej w śmiesznostki, częściej w poważniejsze tony, ostre wykopy, dobre wykończenia, niewyczerpane pokłady energii.

tyle z jednej, bo jest i druga strona medalu,

nieraz łamiąca ludzkie ambicje, kości, paznokcie, serca, może nawet życia..

złe wiadomości i łzy na wylocie z jednoczesną a desperacką próbą podtrzymywania fasady uśmiechu numer czternaście.

to jest właśnie najbardziej najlepsze w całym tym zamęcie:

tak zwane nagie realne emanująca raz po raz z tak zwanej struktury głębokiej.

pokłady gorzkiego realizmu wyłaniające się, prześwitujące, wyciekające wreszcie litrami przez wąziutkie szczeliny tandetnego przypudrowania.

widmo krąży po stadionie, widmo ducha czasów:

bycie częścią fantasmagorycznej zbiorowości, której sami nadajemy wartość,

składanie swojej indywidualności w ofierze,

granie roli wprawdzie głównej, ale w swojej sztuce.

projektowanie zainteresowania publiczności wreszcie, której zainteresowania płyną zupełnie gdzie indziej, ale

to nie ważne, to nie o to tu chodziło, bo

każdemu jego paraświat i jego

paraniebo.

welcome in współczesność.