... świetny klimat i klasyczne małe amerykańskie miasteczko położone w malowniczych, górzystych terenach. Ponuro, ciężko, grafika też daje radę. Historia nieco naciągana/przeciągana, jednak dość intrygująca. Początkowo naprawdę bardzo się wkręciłam, dlatego teraz dość spore mam pretensje: cała walka z wrogami jest żałosna - postacie są monotonne, zbierają się grupą i napierają, zaś bohater mniej zwinny niż przeciętny Kowalski, broni arsenał znikomy, jedynie granaty błyskowe bardziej inwazyjne, ale co z tego, skoro taktyk obrony/ataku do wyboru żadnych - można sobie biegać dookoła, tańcować wśród wrogów, zaś jak amunicji braknie to nawet ucieczka nieskuteczna - wspominałam o zdolnościach fizycznych bohatera (nie bójcie się, wszystko w końcu się przejdzie, bo im kolejny respawn, tym łatwiej [?]). Możliwości myślenia w tej grze są zerowe, bo nie dość, że żadnych taktycznych rozwiązań w walce to również zagadek nie ma - wszystkie cele podane na tacy i odbywające się wobec schematu: wciśnij przycisk wyraźnie zaznaczony na mapie/zrób zadanie, które, niczym upośledzonemu, wyjaśni Ci Wake bądź/i literka F, przejdź do kolejnej lokacji i odpieraj ataki chmary wciąż tych samych wrogów, ewentualnie maszyn, oczywiście zawsze w ten sam sposób. Maszyny miały potencjał, nawet mnie przeraziły; ale batalia z nimi absolutnie bez pomysłu (latareczka i znów nieporadne tańce Alanem). Rozumiem, że nie każda gra ma na celu skupianie się na wrogach i eliminowanie ich poprzez dane taktyki, ale to albo trzeba wykreować inne zajęcia, albo, z powodu braku pomysłu, jednak wykreować ciekawsze walki i wrogów.. Postawili sobie na wrogów, jednak inwencji w temacie żadnej, atakują i tylko przeszkadzają, nie wymagają.. Twórcy skupili się na scenariuszu i klimacie - owszem, to wyszło fenomenalnie; ale wciskanie tych czarnych mend, byle tylko dłużej ktoś grał (znaczy częściej umierał)... Jednocześnie robienie z gracza idioty i tłumaczenie mu największych banałów... W Call Of Duty rządzi walka, w Asasynie zwinność i scenariusz (mimo wszystko dużo bardziej absorbujący) - każda gra ma coś, co wciąga i przez co właśnie się w nią gra - ja gram w Alana Wake'a tylko dla widoków, klimatu i nieco scenariusza, a to nie jest właściwie rozgrywka. Skoro jestem graczem to powinno mnie zmuszać do działań, nawet decyzji, a jedyne działania w tej grze to te jasno wyznaczone wciskanie przycisków, albo ciągłe bezsensowne odpieranie bezmyślnych przeciwników. Ogromny potencjał, świetny klimat, okropnie prymitywna rozgrywka. Smutne, jestem mocno zawiedziona. Gorzkie żale odprawione ;P