Będę szczery, bo co mam nie być. Ideą „Disciples”, która przecież uchodzi za grę strategiczną jest „napakowanie” sobie jednego kolesia i rozjeżdżanie nim całej planszy. Heh, ładna mi strategia. Już w trzeciej lokacji jakiejkolwiek kampanii należy stosować taką taktykę. Przenosimy najlepszego bohatera (oraz rzeczy) do kolejnych scenariuszy i walimy nim każdego w łeb. Pozostałe jednostki nie za bardzo są nam potrzebne, bo po co? Chyba, że jako zwiadowcy, ale tu lepiej używać czarów. Czasem do obrony. Blokować się można zaś tańszymi złodziejami.

A więc gra polega tylko na tym (i na niczym innym), żeby latać jednym bohaterem i powoli pokonywać wrogie wojska. Biorąc pod uwagę, że lokacje są ogromne, granie w tą grę to naprawdę długi poród. I bolesny.

To powoduje iście zabawne sytuacje. Na przykład: przedostaliśmy się do przeciwnika i wróg puścił na nasze zamki i miasta wszystkie najlepsze wojska i je zajął. By je odzyskać latamy naszym super wyczesanym wojakiem i odzyskujemy je (oczywiście, wróg zajmuje te odzyskane bo nasz bohater nie może być wszędzie). Ale sęk w tym, że wykańczając mu takim sposobem najlepsze jednostki, systematycznie go osłabiamy, tym bardziej, że komputer ma tendencję do głupiego rozdzielania wojsk. Wróg tworzy oczywiście nowe jednostki, ale one nie mają gdzie się nabrać doświadczenia i awansować. Po kilkunastu godzinach takiej nudnej gonitwy będziemy w stanie słabszymi jednostkami bronić już odzyskane zamki.

Inna sytuacja. Mamy naszego pakero. Przeciwnik ma kilka innych bardzo mocnych jednostek, które ustawia tak, żeby zaatakować wszystkimi w jednej rundzie. Ponieważ komputer mniej więcej przelicza sobie jak dokonać ataku by był skuteczny, to nie mamy za bardzo dużych szans na obronę. Oczywiście strata naszego bohatera wiąże się z praktyczną przegraną, lub brakiem przeniesienia go do następnej rundy, co spowoduje przegraną. Nie ma więc innej możliwości niż załadowanie gry i próba obrony naszego bohatera wspomagając się czarami czy ogólna zastosowanie jakiejś lepszej reakcji na to co zrobi przeciwnik. Tylko takie coś moim zdaniem jest perfidnym oszustwem, gdyż sprawdzamy co zrobi przeciwnik by dopiero po tym zareagować.


„Disciples” to popłuczyny nie strategia. Gra miałaby sens, gdyby nie można było przenosić bohatera, a poziom trudności byłby do tego zbilansowany. Porównywanie natomiast tej gry do „Heroes” to dobry żart i obraza dla tej drugiej.


Żeby nie wyjść na zgorzknialca to napiszę, że jeśli ktoś natomiast szuka gry podobnej do „Herosów” to polecę „Age of Wonders”. Gra o wiele lepsza niż „Disciples”, choć później też się robi nudnawa, ale przynajmniej ma jakąś logikę. A i fajniejsza muzyka i ogólnie klimat ciekawszy, nie wspominając o mechanice i konstrukcji gry.

Od „Disciples” najlepiej trzymać się z daleka