A wyprawa przez góry do nowej twierdzy i jak wszyscy razem zaczęli śpiewać The Dawn will Come to po prostu poczułem się jakbym oglądał Władcę Pierścieni po raz pierwszy w życiu, jeden z najbardziej naładowanych emocjonalnie momentów w cRPG ever !!!

Widzę, że właśnie od tego momentu zaczyna się gra na dobre :)

Nie jestem żadnym wytrawnym graczem. Gram raczej ku rozrywce, zwracając przede wszystkim uwagę na fun jaki dostarcza mi gra. Tak się składa, że Inkwizycja dostarcza mi jej od groma, także podpisuję się rękami i nogami pod tym co napisałeś.

Obecnie przechodzę ją drugi raz i to jeszcze po ponownym odświeżeniu sobie Początku. Mój główny wniosek- Inkwizycja to naprawdę godna kontynuacja rewelacyjnej części pierwszej, która pomimo wprowadzonych zmian, zachowała ducha uniwersum. Przyznam się szczerze, że teraz tytuł przemawia do mnie jeszcze mocniej niż za pierwszym razem, a to dlatego że wczytuje się we wszelakie teksty jakie idzie znaleźć podczas zwiedzania świata, bo nie tylko budują one wiele kontekstów sytuacyjnych dotyczących korelacji między Fereldenem, Orlais i Tevinterem, ale również pozwalają zagłębić się w niezwykle zawiłe korelacje łączące całą masę różnych frakcji, ugrupowań oraz postaci. Dodatkowo, wbrew pozorom, kreacja samego świata i jego wielkość stoją na naprawdę wysokim poziomie. Emprise du Lion, Syczące Pustkowa, Szmaragdowe Mogiły to chyba moje top3 jeżeli chodzi o całą grę. Dodatkowo, wiele lokacji pomniejszych, jak twierdza Adamant czy Pałac Zimowy stanowiące centrum jednych z ciekawszych misji głównych. Wątek Wielkiej Gry z bodaj 3 różnymi zakończeniami- miodny. W ogóle od momentu przybycia do Podniebnej Twierdzy, gra nabiera większych rumieńców, wchodzi na bardziej konkretne tony, robiąc to w odczuwalny sposób.

Inkwizycja ma dużo ciekawych smaczków i fajnych rozwiązań. Zadania Inkwizytora, czy to mniejsze czy to większe, dostarczają frajdy zaś interakcja z różnymi postaciami są zdecydowanie bardziej dopracowane niż w wychwalanej części pierwszej. Dorian (plus, plus, plus), Sera, Kassandra, Żelazny Byk.... Wszyscy żyją, nie są papierowi, mają swój własny background który płynnie łączy się z ogólną historią Inkwizytora.

Oczywiście wiadomym jest, że gra ma pewne niedociągnięcia ale nie są one jak dla mnie aż bardzo widoczne jak rysują to krytykanci gry.

To potwierdza fakt, że nastawienie ma znaczenie. Rozumiem ludzi, którym gra się nie podoba bo według mnie wątek główny jest za krótki a za dużo jest łażenia po hmm może nie pustym, ale niewiele wnoszącym do fabuły świecie, gdzie większość zadań jest mega powtarzalna. Gdyby nie to gra mogłaby być dużo lepsza.