Historia Hawke'a jest ciekawa, skupia się na konflikcie między templariuszami, a magami, co jest interesującym tematem, biorąc pod uwagę, że jest to ciężki spór moralny, ze względu na to, że i jedna i druga strona ma swoje racje. Tak więc fabuła jest ciekawa.

Towarzysze też są świetni - szczególnie Varrik, który pojawi się także i w Inquisition. Powraca Isabela, która może stać się naszą towarzyszką. Jest też Anders z DA:OA, choć w nieco innym, bardziej ponurym wydaniu. Jest jeszcze kilka postaci, które znamy z pierwszej części i które pojawiają się w drugiej. Są też liczne nawiązania do historii z Origins.

System walki podobał mi się bardziej, niż w Origins - był bardziej dynamiczny. Choć słyszałam narzekania ze strony innych, że nie wymagał jakichś wielkich taktyk i strategii (mnie się to akurat podobało, ponieważ bardziej skupiałam się na samej historii, niż na walkach).

Najsłabszym punktem gry są lokalizacje, które często się powtarzają w różnych nieco zmodyfikowanych wydaniach.

Ja polecam, choć pewnie jest wielu, którzy by się ze mną nie zgodzili.

Myślę, że warto to jakby nie patrzeć wydarzenia z tej części wprowadzają nas do DA:I.

historia w dwójce bardziej mi się podobała niż z jedynki. bohaterowie w obu częściach fajni (minimalna przewaga jedynki chyba, pomimo Izy i Varrika).
co dwójce szkodzi to malutki świat. Nawet nie chodzi o to, że akcja dzieje się praktycznie w jednym mieście i kilku lokacjach wokół.

to nie problem. Jestem fanem gothica - gdzie w jedynce kolonia była względnie mała, a cała wyspa z dwójki też całkiem szybko do przebiegnięcia była. Więc mały świat to nie wada dla mnie (bo wielkie często świecą nudną pustką i się biegnie pół godziny z miasta do miasta bez sensu) ale o ile robiony jest z głową. Światy z gothica są małe ale otwarte. DA Origin to świat wielki ale naraz oglądamy malutkie lokacje. Dwójka to malutki świat który widzimy w postaci kilku bardzo prostych i bardzo na lenia zrobionych labiryntów z kilkoma npc na krzyż. LIPA!
to bardzo szkodzi grze która bez tego byłaby epicka...

with that said - DA2 to jedna z moich ulubionych gier w gatunku i w ogóle. Fakt - nędznie wykonany świat boli. Ale historia wkręca a bohaterów się lubi i ciężko ich porzucać.

Fakt lokacje są cięgle takie same i do tego strasznie nie dopracowane. A miasto, które miało być przeludnione jest bez życia jakby martwe. Mieli jedną lokację do zaplanowania - Kirkwall i nie potrafili tego zrobić porządnie.
W Gothicu fakt tego się nie odczuwało, bo tyle się działo.

Ja powiem tak. Mnie strasznie nużą gry RPG w któyrch, aby zobaczyć dalszą część fabuły muszę przejść przez 10 tys lokacji i zniszczyć 18 tys wrogów - uważam, że w takich wypadkach twórcy po prostu na siłę przedłużają grę.
DA2 był trochę bardziej zbliżony do serii Mass Effect niż DA1 - a więc jeżeli bardziej pasuje Ci styl Mass Effect (który dla mnie był boski) to gra z pewnością Ci się spodoba. Jeżeli wolisz jednak styl np Baldurs Gate (gdzie fabuła była rewelacyjna, ale jednak spójrzym prawdzie w oczy, czasem naprawdę nużyła eksploracja 5 poziomu kopalni aby zdobyć jakiś artefakt), to bardziej do gustu przypadnie Ci DA1.
Aby jednak nie było - nawet jeżeli należysz do drugiej kategorii graczy, DA2 jest zdecydowanie godny polecenia. Ma świetną fabułę, dynamiczny system walki i tak naprawdę obecnie mało ukazuje się tytułów, które mogłyby mu dorównać (bo ostatnio na rynku RPG lekka posucha).

największa wada to non stop powtarzające się lokacje, to w ogóle w głowie się nie mieści by takie dobre profesjonalne studio odwaliło pod tym względem taką kaszanę... Oni używali chyba tylko 4 tekstur we wszystkich lokacjach..