Po około czterdziestu godzinach spędzonych przy grze odnoszę wrażenie, że BioWare się po prostu nie chciało dopracować „Dragon Age II”, że studio potraktowało tę grę po macoszemu, woląc skupić się na – znakomitym skądinąd – „Mass Effect”. Prawda, przeszedłem grę do końca, nawet miło spędziłem przy niej tych kilkadziesiąt godzin, ale odczuwam ogromny niedosyt. Najbardziej we znaki dawało mi się krążenie w kółko po tych samych lokacjach i wykonywanie identycznych questów pobocznych, ale jakoś to przebolałem, tym niemniej narzucanie z góry wykonanie wszystkich zadań przed zakończeniem aktu i niemożność ukończenia ich po finale uważam za chamstwo. Wybaczyłem studiu wspomniane wyżej babolki, wybaczyłem miejscami kulejące animacje, nierzadko pozostawiające sporo do życzenia przerywniki, zrealizowane bez polotu i do cna pruderyjne scenki miłosne, chłonąc przedstawioną historię i zżywając się z bohaterami (ech, ta Izabela!) Cholernie zawiodło mnie jednak zakończenie – twórcy uznali, że gracz nie musi wiedzieć, co się stało z postacią, którą kierował przez tyle godzin ani z jej towarzyszami, czy jego wybory odnośnie romansów miały jakiekolwiek znaczenie itd. Po pokonaniu ostatniego bossa otrzymujemy żałosny, trwający może półtorej minuty filmik, który nic nie wyjaśnia. W „Początku” mieliśmy możliwość przez kilka minut porozmawiać z bohaterami, później obejrzeć plansze, na których wyjaśniono, co stało się później z bohaterami. A tutaj? Wielkie NIC. Historia się po prostu urywa i tyle, co mnie cholernie rozeźliło – po tych czterdziestu godzinach mam chyba prawo wiedzieć, co się stało z moimi bohaterami, prawda? Ale nie, BioWare wypuszcza tylko jakieś gówno warte DLC, nie wiadomo nawet, czy historia Hawke’a będzie kontynuowana. Mam nadzieję, że studio wyda do tej gry odpowiednik „Przebudzenia” albo że historia Hawke’a będzie kontynuowana w „Dragon Age II”, rzecz jasna z możliwością zaimportowania stanu gry.