Głównym powodem dla którego rozminąłem się z tą produkcją był fakt, że swą przygodę z serią zacząłem od remake'u pierwszej części, który poza nowym silnikiem graficznym wprowadził sporo nowej zawartości do scenariusza. Teraz, mając porównanie między tymi dwoma produkcjami, myślę że to co najbardziej zwraca uwagę to nie tyle przepaść w oprawie audiowizualnej, lecz przede wszystkim dialogi i relacje między postaciami. Ten aspekt źle się zestarzał i dzisiaj prezentuje się komicznie, jednak nie psuje on ogólnego doświadczenia na tle całości. Klasyczne Residenty charakteryzują się bardzo dobrze rozwiązanym backtrackingiem, eksploracja otoczenia jest uzależniona od znajdywania kluczowych przedmiotów odblokowujących przejścia do zamkniętych wcześniej obszarów, a ograniczona pojemność ekwipunku (Jill: 8 slotów / Chris: 6 slotów) wymusza na nas inteligentne nim zarządzanie i myślenie kilka kroków w przód. Rozgrywka jest angażująca i wymaga bycia zorientowanym, HUD nie istnieje (z wyjątkiem okna inwentarzu), zginąć jest bardzo łatwo (zwłaszcza w starciu z hunterami), amunicji mamy jak na lekarstwo, wrogów nie zawsze możemy ominąć a gdy dochodzi do walki, to przyjmują na siebie kilka pocisków każdy (dopiero w trybie advanced dysponujemy pistoletem mającym szansę na headshota).

Pierwszy Biohazard jest definicją survival horroru samą w sobie i nawet dzisiaj, mimo upływu lat, zachowuje bardzo wysoki stopień grywalności. Ponad 25 lat temu Capcom stworzył produkcję kultową, której rozwiązania sprawdzają się nadal, a seria odzyskała swój blask czerpiąc inspirację z elementów, które uczyniły ją wielką: atmosfery horroru, angażującej eksploracji, przygodówkowego łączenia ze sobą przedmiotów i ograniczonej ilości leków i amunicji. Ta seria zaszczepiła we mnie zamiłowanie do survival horrorów i po fenomenalnym remake'u drugiej części - która nie tylko zachowała swój klimat, ale wyniosła rozgrywkę na wyżyny grywalności - nie mogę się doczekać remake'u czwartej części zapowiadanej na marzec 2023.