Zacznę od tego, że gra już wyszła. Można ją dostać za pośrednictwem platformy Steam. Osobiście dorwałem ją w jakiejś bundle'owej paczce.
Osią gry jest przetrwanie w niebezpiecznym środowisku borsuczą matką opiekującą się pięcioma pociechami. Jedynym zadaniem gracza jest nieustanne karmienie małych podopiecznych, które bezwarunkowo podążają za nami. Co jest o tyle dziwacznym rozwiązaniem, że młode potrafią zginąć, byleby być najbliżej rodzicielki. Przykładowa sytuacja: przechodzimy przez rwący strumień, co jakiś czas pojawia się fala, która zmywa wszystko po kolei. Ok, wyzwanie brzmi prosto. Przedostać się na drugi brzeg w przerwie między jedną a drugą falą. Rzecz w tym, że algorytmy SI borsuczych dzieciaków nie są zbyt rozbudowane i nie wyczuwają innych zagrożeń. Matka się oddala - przyspieszają, aby ją dogonić bez zwracania uwagi na resztę środowiska.

To trochę czepialstwo, bo Shelter to mała gra. Niemniej, kilka innych uwag też się znajdzie. Oto borsucza matka szuka pożywienia dla swych dzieciąt, ale już sama nie musi się odżywiać. Po prostu twórcy tego nie przewidzieli. Druga sprawa to liniowość gry, cały czas podążamy korytarzami. Brak tu większych terenów, a przecież tematyka survivalowa aż się prosi o nawet zamknięty ekosystem, który będzie zdatny do eksploracji. Trzecia dziwaczność jest związana z wydarzeniami losowymi. Non stop czyha zagrożenie, nie tylko wynikające z obecności drapieżników. A to pożar lasu, a to wybuch okolicznego wulkanu. Trochę tego za dużo.

Efekt jest taki, jak napisałem w tytule. Dość duży potencjał na survival w świecie zwierząt zmienił się w liniową produkcję, której przejście zajmuje ok. godziny. Ale walory edukacyjne ma, nie da się zaprzeczyć.