Nigdy wcześniej nie grałam w oryginalną wersję Silent Hill 2 ani w żadną inną grę z tej serii i teraz zdałam sobie sprawę, jak wiele mnie ominęło. Jako fanka horrorów we wszelkiej formie, podeszłam do tego remake’u z przekonaniem, że będzie to kolejna przyjemna, ale przewidywalna gierka – coś na wzór nowych odsłon Resident Evil, gdzie początkowy niepokój stopniowo ustępuje, gdy gracz zaznajamia się z postaciami, fabułą, mechanikami. Tymczasem Silent Hill 2 Remake wyróżnia się pod każdym względem – jego ciężka, przytłaczająca atmosfera nie znika z czasem, a wręcz przeciwnie, potęguje się, budując nieustający klimat grozy.

To, co zaskoczyło mnie najbardziej, to sposób, w jaki gra podtrzymuje nieustanny stan napięcia. Było zaledwie kilka momentów, w których mogłam odetchnąć i poczuć się bezpiecznie. Przerażająca oprawa wizualna i mistrzowsko zaprojektowana ścieżka dźwiękowa sprawiają, że świat gry wydaje się żywy – jakby ciągle mnie obserwował i czekał na kolejny ruch. Fabuła, choć głęboko psychologiczna, rozwija się w sposób, który nie tylko stawia pytania o to, co się dzieje, ale również zmusza do zastanowienia się nad samą rzeczywistością postaci.

Ten remake to coś więcej niż tylko odświeżenie graficzne – podnosi samą istotę tego, co uczyniło oryginał kultowym klasykiem. Dla kogoś, kto po raz pierwszy wkroczył do Silent Hill, było to coś więcej niż gra – to była podróż w głąb umysłu, z warstwami strachu, zarówno fizycznego, jak i egzystencjalnego, który pozostaje z tobą długo po zakończeniu rozgrywki. Rzadko zdarza się znaleźć grę, która utrzymuje ciągłe napięcie przez cały czas, ale Silent Hill 2 Remake osiąga to z niemalże okrutną precyzją.