JW. Z jednej strony ciekawa pocztówka z Rosji lat 80 i kolejna historia o nadużywaniu władzy, ale z drugiej niektóre sceny przyprawiają o mdłości. Ciekawi mnie też, ile jest tu faktów w faktach. Jakoś ciężko mi uwierzyć, że nawet wysoko postawiony policmajster mógł wtaszczyć sobie do domu trumnę ze zwłokami bohatera wojennego, w dodatku komisyjnie ją rozpakować, a następnie rzucić zawartość na łóżko z przykutą dziewczyną. Może wtedy modnie było mieć taką maskotkę, wysoką władzą będąc, więc koledzy się nie zdziwili, zbytnio... W ogóle sceny w tym uroczym mieszkanku to jakaś masakra. Mam wrażenie, że znalazły się w filmie na siłę, by przyciągnąć widzów spragnionych mocnych wrażeń. Do tego jeszcze łopatologiczne dywagacje na temat Boga, sumienia itd, że niby film jest mocny, ale i ambitny. No nic, już dawno nie miałam takiego problemu w przeliczeniu wrażeń z filmu na gwiazdki