oczami radzieckiej zabawki uwidziane ti ta ta:

Z tęsknoty za dzieciństwem wyłania się fragment rzeczywistości radzieckiej. Jest on subiektywny i w stu procentach prawdziwy. Tak samo jak inne równoległe rzeczywistości ZSRR lat osiemdziesiątych, brutalne i pełne beznadziei. Geriatryczni generalni sekretarze, pijący menele, „niewygodni” pacjenci szpitali  psychuszek i więźniowie w zonie, generałowie i zwykli chłopcy z poboru, inwalidzi afgańskiej masakry. Głośny film Aleksieja Bałabanowa Ładunek 200 pokazuje między innymi ludzkie szczątki wracające seriami z Afganistanu (to one są tytułowym ładunkiem) i funkcjonariusza, przy którym Hannibal Lecter z Milczenia owiec jest wzorem łagodności. Gwałty i morderstwa w samogonowej mgle są finałem abstrakcyjnych rozważań o duszy, a wszystko to dzieje się w drewnianej chatce, w nocnym lesie. Nagromadzenie horroru w filmie miało być odtrutką na bezrefleksyjną nostalgię za ZSRR i wywołało przed pięcioma laty dyskusję, który obraz początku lat osiemdziesiątych jest prawdziwy, a który nie. A prawdziwe są wszystkie. Nikomu po prostu nie udaje się pozbierać wszystkiego do kupy. Nie sposób pojąć tych kontrastów. Dlatego właśnie najwięcej o Rosji można się dowiedzieć z tekstów piosenek.