Oglądałem go wczoraj po raz drugi. Przy takich kolejnych obejrzeniach można wyłapać wiele smaczków, jak np. Mike patrzący się na weselu na swój portret ;)

Typowy konwencja filmu - wyciskacza łez, co jednak w tym przypadku nie jest wadą. Za pierwszym razem nużyła mnie ciągnąca się w nieskończoność scena wesela, teraz jednak jak najbardziej doceniam ją, jak i cały film.

Myślę, że film ten jest jednak bardziej optymistyczny w swojej wymowie, niż np. Czas Apokalipsy (który notabene też uważam za arcydzieło). Tamten film kończył się totalną degrengoladą głównego bohatera, kapitana Willarda. Tutaj, ogarnięty szaleństwem, ginie Nick, ale wiele też mówi ostatnia scena, kiedy bohaterowie śpiewają pieśń patriotyczną i wznoszą za zmarłego kolegę toast - ma się w tym momencie jednak pewne poczucie wspólnoty; ukazane jest, że mimo tak straszliwych wydarzeń jak wojna, dalsze życie jest możliwe. Ale z drugiej strony, ponowne przystosowanie się do normalnego życia jest więcej niż trudne, co pokazuje postać Mike'a, znakomicie zagranego przez De Niro.